Mama gaat op stap: waarom ik me niet meer schuldig voel dat ik tijd maak voor mezelf

Ik hoor mama’s soms vertellen dat ze na maanden (of zelfs jaren) nog eens alleen op stap zijn geweest met vriendinnen. Eerlijk gezegd is dat niet zo herkenbaar voor mij. Natuurlijk zat ik de eerste weken of maanden na de geboorte van mijn kindjes in het veilige coconnetje van mijn gezin. Maar daarna kriebelde het toch behoorlijk straf om weer onder de mensen te komen. 

En dus probeer ik om regelmatig zulke momentjes in te plannen. Jawel, inplannen. Op mijn 20ste slaagde ik er nog in om mijn sociale contacten grotendeels ‘op den bots’ te onderhouden, maar tegenwoordig moeten er heuse doodles worden opgesteld willen we elkaar nog eens zien. Druk druk druk, weet je wel. 

Ik heb nood aan sociale momentjes

Natuurlijk heb ik sowieso wel sociale contacten doorheen de dag:

• een babbeltje aan de schoolpoort;
   
• een theetje drinken met collega’s;
   
• even op digitale wijze bijpraten met die vriendin of dat groepje;
   
• samen eten met het gezin en de bijbehorende boeiende gesprekken (al is er vaak eerder sprake van hilarische monologen van de zoon dan echte gesprekken. Daarvoor zou hij namelijk twee seconden moeten zwijgen, en dat lukt hem vaker niet dan wel…);
   
• wat tijd met de wederhelft als de kindjes al slapen;
   
• …

Allemaal heel erg leuk, en ik zou niet zonder al die sociale momentjes kunnen. Maar soms heb ik er gewoon nood aan om eens uit te breken.

• Om een diepgaand gesprek te kunnen voeren, dat verder gaat dan een snelle ‘Hey, hoe is het nog?’, terwijl de zonen al aan mijn armen trekken om mijn aandacht op te eisen.
   
• Om lekker en op het gemak te eten, zonder dat mijn tafelgenoten alles in de ketchup willen dopen, en waarbij ik niet de hele tijd op mijn hoede moet zijn voor rondvliegende erwtjes of tomatenvingertjes die op mijn arm gelegd worden.
   
• Om ongegeneerd foute gesprekken te kunnen voeren, die zonder twijfel uitmonden in onbedaarlijke lachbuien.
   
• Om te gaan dansen, naar een concert te gaan, naar de cinema te gaan, of te gaan shoppen. 

Hé, ik ben er ook nog

Die momentjes heb ik gewoon nodig. En ook al ben ik soms moe en zou ik meer zin hebben om gewoon in mijn zetel te kruipen, toch heb ik er deugd van. Zulke momenten geven me energie en laden mijn batterijtjes weer helemaal op. Ik ben nu eenmaal niet alleen mama, en heb soms ook nood om gewoon ‘ik’ te kunnen te zijn. Mijn hele wereld draait rond mijn kindjes, maar zo af en toe mag het ook wel eens gewoon rond mezelf draaien, en rond de mensen die belangrijk zijn in mijn leven.

Ik voel me daar zelfs niet (meer) schuldig om (hoera, mijn voornemen om me minder vaak schuldig te voelen brengt blijkbaar toch op!). Waarom zou ik ook? Meestal worden die momenten ingepland wanneer de kindjes al slapen. En papa kan even goed voor hen zorgen als ik, we leven uiteindelijk in de 21ste eeuw. Die papa heeft overigens ook regelmatig de nood om eens uit te breken en met vrienden af te spreken, dus we begrijpen elkaar daarin heel goed. 

Ik + man + vrienden = no can do

Natuurlijk zou ik soms willen dat ik meer tijd voor mijn vrienden kon vrijmaken, maar ik doe mijn best. En eigenlijk zou ik het leuk vinden als manlief en ik ook samen tijd met onze vrienden zouden kunnen doorbrengen. Als er iets te doen is met de hele bende, dan gaat er meestal één van ons, terwijl de andere thuis bij de kindjes blijft. Persoonlijke keuze, iedereen doet daarvan wat hij wil en waar hij zich goed bij voelt.

Wij kiezen er bewust voor om de kindjes niet elke week ergens anders te laten slapen, en voor een ‘vreemde’ babysit vind ik ze nog wat klein. Het gevolg is dat we er zelden samen op uit trekken met vrienden. Want als de kindjes bij de grootouders slapen, dan gaan we eerder gewoon met ons tweetjes op stap. Ik mis dat soms wel, de momenten met vrienden én mijn man, maar een mens kan nu eenmaal niet alles willen. 

Alle tips zijn welkom

Misschien is het toch iets om aan te werken, om ook zulke momenten in te plannen, met man én vrienden. Het blijft hoe dan ook een moeilijke evenwichtoefening. Hoe doen jullie dat? Alle tips zijn welkom :-)