3926fi.jpg

Work-lifebalans: vinden we ooit dat evenwicht?

28/06/2016

Twee zaken hebben ervoor gezorgd dat ik nog eens in mijn pen gekropen ben, kort op elkaar. Enerzijds was er mijn functioneringsgesprek met mijn baas en als tweede het ondertussen beruchte interview van Dhr F. Huts in Trends.

Waarom ik werk

Al veel meningen zijn hierover gegeven en ik zou mezelf meteen het zwijgen kunnen opleggen door te stellen dat elk gezin zijn eigen keuzes moet maken of elke mama moet doen waar ze zich goed bij voelt, maar voor mij is er toch meer aan de hand.

Eerst en vooral vind ik het voor mezelf belangrijk om te weten waarom ik werk. Ik werk in de eerste plaats om te kunnen voorzien in een bepaalde levensstandaard. Cru gezegd: om mijn brood te verdienen dus! Maar ook omdat ik me nuttig wil voelen en omdat ik de drang heb om mij intellectueel te ontplooien. Waar ik helemaal geen afbreuk wil doen aan alle thuiswerk- of thuisblijfmama's. Ik haal persoonlijk minder voldoening uit mijn huishouden runnen elke dag van de week als uit mijn professionele job. Ik heb mijn job dus nodig, maar moet me er ook goed in voelen.

 

Permanente zoektocht tussen privé en werk

Tijdens mijn functioneringsgesprek gaf mijn baas aan dat hij minder kijkt naar de uren die ik presteer en meer naar de kwaliteit van mijn werk. Ik zit goed, dacht ik! Ik heb namelijk een zoon van 1, die sinds zijn start in de crèche al wel eens ziek gevallen is. De crèche is op het werk zelf in Brussel en wanneer de zoon ziek is, is het dus niet een familielid die inspringt maar ikzelf die A. gaat halen en naar huis brengt.

Maar in datzelfde gesprek zei hij ook, met de nodige (slechte?) humor, dat ‘in zijn tijd de officieren langer en harder werkten dan nu en een oplossing zochten wanneer de opvang gesloten was.’

Ik begon na te denken, vooral omdat ik mijn baas echt respecteer en zijn mening dus extra hard aankomt.

Mijn eerste reactie was defensief! Mijn ouders en schoonouders werken allemaal nog en wonen daarenboven niet naast de deur. Ik kan geen opvang uit mijn mouw toveren… maar tegelijk deed hij misschien gewoon een vaststelling. Ik voelde me aangevallen, maar dat bleek niet nodig. Ik heb ook kenbaar gemaakt dat ik tevreden ben met het evenwicht dat ik permanent zoek tussen werk en privé. Ik wil me niet kapot werken om 20 jaar later vast te stellen dat ik gescheiden ben en mijn prioriteiten verkeerd gelegd heb. Maar ik wil ook vooruit in mijn job.

Onthutst door Huts

Dan lees ik een paar dagen later in de krant een opmerking van de heer Huts, wel, ik was behoorlijk onthutst!

Net toen ik dacht dat de ‘oudere’ generatie – of ook wel bekend als de burn-outgeneratie – lessen aan het trekken was uit de wereld vandaag, lees je zoiets. De moderne vrouw die de potentiële ondernemer hindert...

Het zit er waarschijnlijk op vele plaatsen ingebakken dat lange uren kloppen een teken is van hard werken. Deze mensen zijn beschikbaar, aanwezig en moeten dus wel heel gemotiveerd zijn om de ladder op te klimmen. Niet te verwonderen dat dit vaak mannen zijn, aangezien de vrouwen moéten zorgen voor de kinderen en bijgevolg vaker afwezig zijn. Wat storend is, is dat leidinggevenden dan vaak voor de vrouwen beslissen dat ze geen of minder carrière willen maken, wat niet altijd zo is natuurlijk.

Net zoals sommige mannen bewust een actievere rol willen spelen in het gezin, maar zich geremd voelen door de onuitgesproken regels en vooroordelen, zijnde: de vrouw zorgt voor de kinderen en de man werkt.

Ik was blij te lezen dat er toch andere tendensen merkbaar zijn en dat de uitspraken van deze dinosaurus met cijfers kunnen weerlegd worden.

We zien wel binnen tien jaar!

Ik probeer inderdaad mijn weegschaal stabiel te houden. Ik wil zowel mijn job als mijn taken als moeder goed uitvoeren. Dat betekent voor mij dat er momenten zijn waarop ik één van de twee op een lagere prioriteit zal zetten. Daarnaast zijn goede afspraken met je partner ook van belang. Persoonlijk zet ik mijn carrière even op een lager pitje, omdat mijn man bezig is met promotie en opleiding te volgen. In 2018 is het mijn beurt om terug één jaar op de schoolbanken te zitten om verder op te klimmen.

Beiden 100 procent perfect uitvoeren is voor mij niet haalbaar, dat besefte ik voor ik aan kinderen begon.

Waar ik niet op voorzien was, was op sommige reacties van ouderen, of veronderstellingen die genomen worden, gewoon omdat je moeder bent. Het lijkt een constante strijd te worden, tegen mezelf, tegen het systeem, tegen de vooroordelen.

Ik ben een jonge moeder, vastbesloten om geen lid te worden van de burn-outgeneratie, maar met de nodige ambities! Afspraak binnen 10 jaar om te zien waar we staan :-)

 

Gastmama Dasja