"Mama" is maar één van mijn vele rollen

Aan de ene kant wordt er commentaar gegeven over het feit dat je als mama aan het werk bent en te weinig aandacht aan je gezin zou geven, maar langs de andere kant is er dan ook commentaar dat thuismama’s precies niets doen omdat ze “maar” thuis zijn. En waarom kunnen we de persoon in kwestie niet loskoppelen als je mama bent? Waarom moet er gevraagd worden op een sollicitatiegesprek of je mama bent? Waarom zijn we dan plots geen “ideale” keuze meer? Waarom wordt er aan een papa gevraagd ‘of de mama niet kan gaan’ als hij wil vertrekken om zijn zieke kind te gaan ophalen?

Waarom is de rol van mama zijn zo’n cliché geworden? Hoe fijn is het dat er huisvaders zijn? En waarom wordt er zo vaak vreemd naar gekeken? Waarom zou dat enkel iets voor mama’s kunnen zijn?

Het zou fijn zijn als een thuisouder wat meer respect zou kunnen krijgen. Zelf ben ik het niet, maar ik vind dit wel heel erg mooi. Ik denk dat er veel meer ouders dit wel zouden willen voor wie het helaas financieel in deze tijden en in deze maatschappij onhaalbaar blijkt te zijn. Zou hier ook een soort van jaloezie aan kunnen vasthangen? En zou deze niet verholpen kunnen worden met extra steun van hoger af?

Jammer genoeg bestaat er tussen mama’s zoveel rivaliteit. Als er vanuit de maatschappij al wat meer begrip en ondersteuning zou zijn, zou er wat meer begrip onder elkaar kunnen zijn. Nu ploeteren we ieder in ons eigen leventje verder en weten we niet wat er bij de ander gebeurt. Dan komen er nare reacties uit jaloezie en onwetendheid. Alles wat we zien bij de ander zijn maar momentopnames, nergens is het perfect.

Lieve mama’s, lieve ouders: wees er voor elkaar, toon begrip en vraag hulp! Samen staan we sterk!!