Mama van vijf: "Aan de gast van de cocktailbar: bedankt om niet weg te kijken"

Eén doel: het bankje

Sofie is een mama van vijf kinderen. De oudste zoon heeft autisme, maar dat zie je er natuurlijk niet aan. De jongste zit nog in een draagdoek. Vorige week was het gezin (mama, papa en de kinderen) op stap in Oostende. En een uitstap gaat natuurlijk gepaard met snacks en eten want: kinderen. Dat was hier niet anders.

“We liepen je domein even in, het bankje stond daar namelijk net achter. Ik had geen tijd om te vragen of het goed was. Ik had het bankje in het vizier en wou zo vlug mogelijk mijn kroost daarnaartoe loodsen”, schrijft Sofie op haar blog Our happily Ever After.

Slok cola

“Ik wou dat ze op het bankje zaten zodat ik mijn handen terug vrij had. Ik had een pannenkoek vast en 2 colablikjes. Onze oudste zoon een zakje oliebollen en dan kwam mijn man er ook nog aan met 2 zakken frieten. Allemaal onze handen vol.”

De kids namen plaats en mama nam een slokje cola. Ze kon het wel gebruiken… maar dat simpele gebaar veroorzaakte een crisis: “Mijn oudste zoon was al boos op mij, omdat hij een paar kraampjes terug iets wilde uitkiezen en dat mocht niet. Ik heb hem dan beloofd dat hij een volledig blikje cola mocht. Ja, ik vind dat veel te veel cola, maar het was dat of een crisis. Mijn man dacht hetzelfde als ik: hij nam het andere blikje, deed het open en nam een slok.

Onredelijk

En toen kwam de crisis. De cola was voor onze oudste zoon alleen. Nu waren de 2 blikjes al open en waren er uit alle 2 een slok cola verdwenen. Hij was luid en wild en voor geen enkele rede vatbaar. Niets drong tot hem door.

Mijn man probeerde hem eerst zijn oliebollen uit handen te nemen, om te voorkomen dat ze zouden vallen. Wat vast nog meer crisis zou veroorzaken. Dat was een foute inschatting. Hij werd er nog onberekender door.”

Ingrijpen

Kortom: zweet, paniek, crisis. Elke ouder kent het wel: dat moment dat je kind een totale driftbui krijgt in het openbaar, dat is om van door de grond te zakken. Okselvijvers vol stresszweet, rode kaken, … Dat is erg met één kind, dat is verschrikkelijk met twee kinderen...wat moet het dan zijn met vijf kinderen?

“Ik greep in, met de baby nog altijd in de draagdoek op mijn buik. Ik weet niet wie er allemaal stond te kijken rond ons. Ik weet niet wat iedereen dacht. Je kan het niet van hem aflezen dat hij autisme heeft. We zullen vast wel wat bekijks gehad hebben. Ik weet het niet, ik heb het niet gezien.

Dit alles in jouw stukje markt. Achter je cocktailbar. Naast je klanten. Toen kwam het. Jij kwam naast mij staan en zei heel beleefd, gemeend en zonder veroordeling “Als het nodig is, als ik ergens mee kan helpen, dan vraag je het maar.

Wauw."

Glinsterpalmboompjes

Een simpele zin, zonder veroordeling uitgesproken: het was een troost voor de ouders op een crisismoment. Alleen triest dat uit de verbazing van de mama blijkt dat we niet meer gewend zijn dat er een vriendelijk gebaar wordt gesteld. Dat het wordt gezegd, dat er niet wordt ingehouden, dat er wordt geholpen.

Het was niet enkel de gast van de cocktailbar die niet oordeelde. Zijn vrouwelijke collega hielp nog verder door glinsterpalmboompjes uit te delen aan de kinderen. “Zelfs toen ze hebberig werden en er twee wilden, was dat geen probleem.”

Cocktailbelofte

“De kinderen vonden ze prachtig. Ook onze oudste zoon kreeg er,  2 stuks. Ook hij was er super blij mee.

Bedankt om ons niet te vooroordelen of ons weg te kijken. Bedankt.

Als we ooit nog eens bij je cocktailbar op de avondmarkt in Oostende verzeild raken. Dan bestel ik mij een cocktail, met een glinsterpalmboompje erin.”

Deze post verscheen eerst op de blog Our happily Ever After. Je kan het gezin ook volgen via Facebook,Twitter en Instagram.