5878fi.jpg

Mama voelt voor twee

22/03/2022

Nu het stapeltje mijlpaalkaarten van onze dochter bijna helemaal gefotografeerd is, besef ik het. Dat ze nooit meer zo klein zal zijn als ze nu is. Vaak huil ik wanneer ze weer een stap vooruit zet. Dan lijkt het alsof ik verdrietig ben, maar dat ben ik niet. Ik loop gewoon over. Het moederschap heeft me week en overgevoelig gemaakt. Alsof alle sensitiviteit die ik bezit sinds haar komst verdubbeld wordt. Ik voel dus voor twee en dat is dubbel pittig. Want dat eerste jaar gaat hard. Loeihard.

Soms ben ik bang dat ik het niet hard genoeg heb vastgegrepen. Dat het niet diep genoeg staat ingegrift. Of dat ik even knipper, en er iets is dat ik heb gemist. “Geniet ervan. Voor je ’t weet zijn ze groot.”, hoor je van elke ouder bij het kraambezoek. Dus laat ik alles ongefilterd binnenkomen. Dat kan bij momenten bijzonder overweldigend zijn. Ik vertel jullie graag over ons kind, de komeet. Een ieniemienie, mooi mensje van wie alles ongefilterd bij me binnenkomt.

Geen filter

Huil je, dan huil ik meestal mee. Lach je, dan is het even wereldvrede. Weg is mijn beschermde filter. Want in het moederschap sluit ik geen compromissen over wat ik wel of niet toelaat. Alle emoties komen knalhard aan. Zo ‘fel’ kan ik als mama zijn. Het begon volgens mij al bij de navelstreng. Maar ook daarna is er een onmiskenbare ‘draadloze’ verbinding. Ze is mijn bluetooth baby. Onze connectie is puur. Toch brengen haar hoogtes en laagtes me soms behoorlijk van mijn stuk.

Thee zetten met koud water en taartvulling bakken terwijl het deeg nog op het aanrecht staat. Ik gedraag me bij momenten behoorlijk vreemd. Door me non-stop in de emoties van mijn dochtertje te verplaatsen, voel ik me vaker uitgeput. Mijn trechter zit sneller vol.

Mezelf voorbij hollen

Het eerste half jaar holde ik mezelf voortdurend voorbij. Met tranen in de ogen omschreef ik mezelf als een lelijk persoon. Ik kon niet langer op commando mijn extraverte, bubbly zelf zijn en concludeerde dat ik asociaal geworden was. Ook voel ik me nog steeds schuldig voor de momenten dat ik halsstarrig vasthoud aan onze zorgroutine. Alsof ik haar verlengstuk ben en altijd alles juist moet doen. Koste wat kost. En ja, ik weet het. Die mamabeer is bij momenten geen aangenaam gezelschap. Op slechte dagen ben ik een drama queen. Het gebeurt onbewust. Vooral wanneer ik de overprikkeling niet tijdig opmerk of kan stopzetten.

Intussen begrijp ik dat hoeveel stimuli je kunt verdragen neurologisch bepaald sterk verschillend is. Zelf doe ik er goed aan te zorgen dat mijn overvolle emmertje niet te snel overloopt. De weinige energie die je als mama overhoudt, dient immers in elk geval wijselijk te worden besteed. Gevoelig of niet.

Gevoelige mensen

Dat ik naast het zorgen voor mijn dochtertje geen energie meer overhoud voor smalltalk is volgens mij geen schande. Zelf werd ik nooit echt gelukkig van netwerken op feestjes. Wordt het me te druk, dan onttrek ik me of focus ik op iets dat van waarde kan zijn. Zo pik ik de laatste maanden vaker signalen op van andere gevoelige mensen. Ook zij pleiten voor zachter licht en draaien de volumeknop naar links. Ook zij ontwijken het midden van de ruimte. Ook zij staan in voor de pijn en tranen van hun kroost. Meer dan nodig en wenselijk is.

Ik omarm het

Het zou mooi zijn, mocht het wenkbrauwen fronsen verdwijnen wanneer ik plots dichtklap. Ook het schuldgevoel achteraf delete ik liever. Toch begrijp ik heel goed dat je ’t pas begrijpt wanneer je zelf zo’n bluetooth iemand bent.

Ook besef ik heel goed dat je niet altijd de controle kunt bewaren. Elke te stimulerende situatie uit de weg gaan, zou alleen maar meer resulteren in een nog lagere tolerantiegrens. Dus omarm ik het. Het overspoeld zijn. Ik hecht waarde aan emotionele filmcompilaties, fotoboeken, het ziekenhuisbandje en de eerste schoentjes. Alles bewaar ik voor later. Zo hoop ik dat ze weet hoe bijzonder het was. Hoe dankbaar ik ben. Dankbaar dat alles zo intens is met haar.

Want ik hol dit eerste jaar niet voorbij. Ik ga het besef niet uit de weg. Ik bewandel ons nieuwe pad met aandacht, én een flinke dosis gepieker. Want dat is mijn manier om het nooit te vergeten. Hoe overweldigend mooi het prille ouderschap kan zijn.

 

Tekst: Woordvlinder Jill Michielsen