Mama worden en zijn kan heel confronterend zijn

Het belang van een band

Ik besef bijvoorbeeld extra goed hoe het in de beginjaren van het leven heel belangrijk is om een band te creëren met de beide ouders. Dat heb ik gemist: drie jaar is heel lang in een kinderleven! Mijn eigen kinderen wil ik dan ook zoveel mogelijk bij mij: ik heb moeite om hen te delen met andere mensen, ook uit schrik dat er iemand tussen ons komt te staan.

Strenge opvoeding

Ook de opvoeding van mijn pleegouders heeft een impact gehad. Mijn pleegvader was streng en zeer gesloten. Zijn wil was wet en niet anders. Voor mijn eigen kinderen wil ik het anders: ik wil kunnen praten met elkaar en uitleggen waarom iets niet kan of wel kan, een compromis zoeken indien mogelijk, open zijn met elkaar. Dat vind ik heel belangrijk, omdat ik dat vroeger niet heb kunnen doen doordat het werd afgeblokt.

Al heeft die strenge opvoeding ook wel een positieve gevolg gehad: ik heb wel mijn school afgemaakt en kunnen afstuderen als opvoedster. Leren ging niet zo vlot, maar omdat ik schrik had voor de straffen die ik ging krijgen, stak ik toch dat extraatje bij. Daarvoor ben ik hem wel dankbaar.

Toch ga ik het voor mijn kinderen anders doen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat mijn kinderen goed mee kunnen op school. Is dat niet het geval, dan zal ik hen als mama steunen, in alle omstandigheden, en hen op een gepaste manier begeleiden door hun schoolleven/ leven. En zal ik veel praten met hen over waarom bepaalde dingen zo belangrijk zijn. Dat hoeft toch niet altijd bestraft te worden? Als het nu echt niet gaat, dan gaat het niet en moeten er andere manieren gevonden worden.

Gelijkwaardig

Mijn pleegmoeder liet me dan weer vaak bewust en onbewust merken dat haar eigen kind de voorkeur had. Bij mijn pleegvader was dit gelukkig niet zo, daar werd ik gelijk behandeld en dat deed deugd. Ik heb hieruit geleerd dat ik mijn kinderen gelijkwaardig wil behandelen, ook al heb ik dat gevoel niet altijd gekend.

Speelse oplossing

De opvoeding van mijn kids lukt me wonderwel. Als mijn dochter bijvoorbeeld huilt om maar wat te huilen, begin ik gewoon mee te huilen op dezelfde manier. Wat krijg ik dan als reactie? 'Mama, ik wenen, jij niet!’ Zalig toch!?? En zo is het dan ook weer opgelost...

De kunst is wat je ermee doet

Kort samengevat: wat er ook is gebeurd in mijn leven, ik ben blij dat mijn echte mama me heeft afgestaan en ik ben blij dat ik bij mijn pleegouders ben terechtgekomen. Niemand is perfect, de kunst is gewoon wat je doet met je verleden: wat je eruithaalt, wat je ermee doet, wat je toepast of wat net niet.

Je kan het positief bekijken of in het negatieve blijven hangen en dat meegeven aan de kinderen. Ik heb gekozen voor het eerste… Als je zoiets al kunt kiezen natuurlijk, het ligt gewoon niet in mijn aard om lang negatief te blijven…

- Anonieme gastmama