Wat ik geleerd heb uit mijn (extra lange) zwangerschapsverlof

Binnen een maand is het echter zo ver: terug aan het werk. Die negen maanden zijn voorbij gevlogen. Cliché, ik weet het. Moest het kunnen, ik zou er nog eens negen bijnemen. Maar ik mis mijn collega’s, mijn job en niet onbelangrijk, mijn loon. Dus binnenkort begint voor mijn dochter haar crèche-avontuur. Mijn hart breekt nu al een beetje.

Negen maanden zijn we namelijk amper van elkaars zijde geweken. Dag en nacht samen. Waar ik ging, ging zij. Had ze honger, gaf ik haar eten. Begon ze te huilen, troostte ik haar.

Maar binnen enkele weken is dat dus gedaan. En dat gaat gepaard met een enorme tweestrijd in mijn hoofd.

Ik merk op dat ik al een beetje jaloers begin te kijken op sociale media of in mijn omgeving naar mama’s die hun kindjes thuishouden tot de instapklas (of langer). Dromend over nog extra tijd met mijn kinderen. In mijn gedachten zie ik dan wel alleen de prettige momenten. Samen spelen in de tuin, wandelingen maken met de buggy, naar de speeltuin of dierentuin. Je kent het wel.

Maar eerlijk, de afgelopen maanden waren ook heel vermoeiend. De clichés van mama die alleen koude koffie drinkt, tot de middag in haar pyjama rondloopt en er zelfs niet in slaagt om haar huishouden helemaal op orde te krijgen (hoewel ze dus de hele dag thuis is), waren hier vaak waar.

Soms kijken mensen me verbaasd aan als ik zeg dat ik zo moe ben of nergens aan toe kom. Ik heb toch extra vakantie genomen? Kan ik dan niet tijdens de dutjes iets gedaan krijgen? Wel, tijdens die dutjes neem ik snel de douche waar ik al de hele dag naar uitkijk en als ik vervolgens moet kiezen tussen klusjes in het huishouden doen of op de bank liggen lezen, kies ik meestal voor het laatste.

Want de waarheid is dat ik die extra vakantie niet alleen voor mijn dochter nam maar ook voor mezelf. Om eindelijk wat extra tijd te hebben voor al die dingen die er sinds de geboorte van mijn zoontje zo vaak naast schieten. Is dat gelukt? Niet zo vaak als ik zou willen.

Zo komt het dat ik dus ook wel uitkijk om terug aan de slag te gaan. Volwassen gesprekken voeren, rustig naar toilet gaan, warme koffie drinken en tijdens de pauzes op thuiswerkdagen gewoon even niets doen. Het schuldgevoel tegenover mijn kinderen voor deze gedachten krijg ik er alvast gratis bij.

De combinatie van mama en papa die allebei werken, twee kindjes, een huishouden en een sociaal leven zal niet makkelijk zijn. Dat kunnen vele beamen. De ratrace heb ik dan ook echt niet gemist. De afgelopen maanden hebben me laten voelen wat belangrijk is en dat wil ik meenemen voor de komende, vast pittige, maanden. Want eerlijk, ik heb gemerkt dat het ook met iets minder kan. Een minder drukke agenda, minder loon en een minder proper huis. Dat levert dan meer tijd op voor mezelf en mijn familie. Onbetaalbaar, toch?!