Mama zou niets zijn zonder papa

Het doet een mens nadenken.

Deze week besefte ik dat ik maar de mama ben die ik ben omdat ik veel geluk heb met de papa van mijn kinderen.

• Mijn man maakt me rustiger, soms door gewoon in de buurt te zijn. Zonder hem zou ik dus nog vaker als een emokip rondlopen :)
   
• Hij is een grote fan van mijn moederinstinct. Wanneer ik me zorgen maak of het gevoel heb dat ik er moet zijn voor mijn kinderen (en dus niet meega naar dat leuke weekendje) steunt hij me door dik en dun. Hij volgt me in wat ik nodig heb ook al snapt hij er soms niets van. Dat zorgt er voor dat ik een pak zelfzekerder ben als mama.
   
• Wanneer ik echt op het einde van mijn latijn zit springt hij in. Niet altijd elegant als een hinde, soms heeft hij dan meer weg van een norse stier maar hij doet het wel. Hij geeft me ruimte en tijd om mezelf te blijven en te ontwikkelen.
   
• Het is enorm verrijkend om samen na te denken over onze kindjes. Wat moeilijk is, hoe we het beter kunnen doen. Zalig en leerrijk die gesprekjes samen.
   
• Samen genieten is zo veel leuker. Oogcontact maken wanneer er weer eentje geweldig schattig of grappig ligt te doen... En heeft één van ons twee het even gehad, dan helpt de andere wel weer inzien waarom onze minimensjes om op te vreten zijn. 

Niet altijd

Schoon toch?

Zo zag ik het wel niet altijd moet ik eerlijk toegeven. Ten tijde van mijn zwangerschappen vol kwaaltjes en de slapeloze nachten heb ik hem meermaals vervloekt. Dat is ook een realiteit.

Maar dat trek ik nu dus helemaal terug. Nu vind ik hem vooral onweerstaanbaar cool en grappig. Ne gouden vent ;)