Geef mij maar qualityime mét mijn kind i.p.v. me-time
Nee, ik ben zeker geen kangoeroemoeder en draag mijn kind niet elke seconde van mijn leven in mijn buidelzak op mijn buik. Ik heb ook een vriendinnenavond en ik drink ook graag wijntjes, ga ook graag naar een etentje met andere koppels en een date night sla ik zeker niet af. Ik geniet hier ook van en kijk er enorm naar uit. Want de restaurants die je kiest met kids zijn anders, qua culinair niveau en menu, qua interieur, en je kan er ook gewoon langer uitgebreid tafelen. Je moet je ook soms afvragen of je de kids wel plezier doet om hen daar urenlang te laten spelen op de iPad of te kleuren. Dan wint de qualitytime die ze op dat moment kunnen hebben met de grootouders of de sleepover bij hun vriendje uiteraard.
Dat neemt echter niet weg dat ik van het principe ben dat je je kids alles moet leren en dat je ze dus overal mee naartoe moet nemen om ze de ervaringen te leren. Daar komt dan ook bij: een week duurt maar zeven dagen, vijf daarvan werk ik al en ben ik pas thuis om 18 u. Veel qualitytime kan je dan niet meer hebben. Weekends zijn dus best wel heilig voor mij. Ik ben zeker niet de persoon die een volledige voormiddag of halve dag ergens zal gaan spenderen aan me-time of aan qualitytime zonder de hubby of kids. Er zijn al sowieso verplichtingen genoeg door al onze hobby’s. Maar dan nog elke zaterdagnamiddag weg zijn om te gaan shoppen, of om verjaardagswijntjes te gaan drinken met die vriendin, en het weekend erna je hele zondag eraan voor de verjaardagsbrunch van een andere vriendin ... Nee, dat kan ik niet.
En dat is net zo met reizen. Ik merk dat veel meer mensen op reis gaan zonder hun kids. Sommige omdat ze de tijd met de kids dan echt niet leuk vinden. Anderen denken dat je dan enkel een Center Parcs kunt doen, of een all-in club hotel.
Hierin heb ik een zeer sterke mening en buikgevoel. Ik vind: je hebt gekozen om nu een kind te hebben, en je hebt de middelen om te reizen; laat het dan toch mee de wereld zien en ontdekken! Ooit heb ik ergens gelezen: je kinderen gaan misschien maar tot aan hun zestien jaar mee op reis met mama en papa, en dat is eigenlijk zo waar. Als je gemiddeld slechts één keer per jaar op reis gaat, is dat maar zestien keer dat je ze moet, of kan, meenemen.
Uiteraard moeten ze groot genoeg zijn voor bepaalde bestemmingen of om afstanden te kunnen afleggen, maar toch. Ik geniet er ook van om de vakantie af te stemmen op haar maat. Onze reizen zijn een combinatie van “volwassenen” dingen en “kinder” dingen. Welke citytrip biedt nu geen boottochtje, treintje of zo een open dubbeldekker aan?
Wij hebben met onze dochter van zes Dubai gedaan. Ze spreekt nu nog over die hoge toren en over het feit dat alles zo blonk en glom in Dubai. Tuurlijk zijn wij ook langs Legoland geweest, en hebben we een dagje niksen en zwemmen ingepland. Geloof mij, met je dochter op de Burj Khalifah staan en naar beneden kijken is magic, maar de wauw uit haar mond en de fonkel in haar ogen, daar doe je het echt voor. Ik ben dan zo trots op mezelf en mijn man dat we dat kunnen, die reizen maken, en dat wil ik dan delen, met hem en met mijn dochter. Het komt vaak op hetzelfde neer: ze ergens bezig zien, zien proeven van nieuwe dingen, zien groeien. Dat is wat ik het liefste doe, naar haar kijken en haar zien opgroeien.
Als ik weet dat zij nu zes is, kan ik misschien nog maar tien keer samen met haar de fonkel in haar ogen brengen op een ander stuk op deze wereld. En haar iets laten zien, iets bijleren, iets laten proeven … Haar zien genieten en spelen met haar papa. My happy place, my family time. Ik geniet ook zo van die tijd vrijaf dat je hebt op reis. Dat is mijn qualitytime: echt goede kwaliteit van hoe het leven kan zijn.
