Meer vrouwen aan de top, hoe zien bedrijfsleiders dat concreet?

Ik zou eigenlijk graag van elke bedrijfsleider horen welke initiatieven zij in hun bedrijf implementeren om deze doelstelling te bereiken? Misschien dat het andere bedrijfsleiders kan inspireren?

Een paar obstakels

Want het lijkt me heel nobel om dit van de daken te schreeuwen maar wat gaan we hier nu concreet aan doen? Als ik naar mezelf kijk, dan zie ik een aantal ‘obstakels’ op mijn (carrière)pad. In eerste instantie mijn kinderen. Begrijp me niet verkeerd, ik zie ze doodgraag en zou ze niet kunnen missen. Maar laten we eerlijk zijn, het vergemakkelijkt de zaken niet.

Vanaf de geboorte begin je een chronisch slaapgebrek op te bouwen dat je precies nooit ingehaald krijgt. Met als gevolg dat je niet altijd even scherp meer bent als voordien. Kinderen krijgen helpt je wel relativeren, dus laten we het erop houden dat het de zaken in balans brengt.

Het schuldgevoel

Na een korte periode, die ik allesbehalve als verlof zou bestempelen, moet je terug aan de slag en dan wordt het zaak om alles georganiseerd te krijgen om je kind naar de opvang te brengen. In mijn geval was mijn kind vaak bij de eersten om gebracht te worden en bij de laatsten om opgehaald te worden. Enter de ‘ziekte’ van elke (werkende) moeder, het schuldgevoel. Dat gevoel doet vragen rijzen als: Ben ik een goede moeder? Wat doe ik mijn kind toch aan? Doe ik mijn kind niets te kort? Wat gaat de rest van de wereld van mij als moeder vinden?…

Het schuldgevoel vertaalt zich in mijn geval ook naar mijn werkgever, want ik doe mijn werk graag, en ik vind het ook fijn om goed te presteren, maar ik moet toegeven: na de zoveelste gebroken nacht  zijn mijn prestaties ook niet altijd optimaal.

Wat doet een mens dan? In survival modus gaan. Zichzelf voorbij hollen, hopen dat alle ballen in de lucht blijven en vooral hopen dat je niemand te kort doet (dan hebben we het nog niet gehad over me-time en een goede partner/vriendin/dochter/zus zijn).

De mantra van de gemiddelde moeder is ‘dit is een fase’. En je mag er zeker van zijn dat elke keer dat je een fase onder de knie hebt, er zich een andere fase zal aandienen.

Zo zal je kind in een oogwenk 2,5 jaar worden en naar school ‘moeten’. De uitdaging bestaat er dan vervolgens in om ze ingeschreven te krijgen in jouw voorkeursschool (andere discussie) en dan is het zaak om ze te brengen en te halen. Kan iemand mij vertellen hoe de schooluren compatibel zijn met de werkuren van de gemiddelde Belg? Om nog maar te zwijgen over het aantal dagen verlof en pedagogische studiedagen die overbrugd moeten worden.

In mijn geval heb ik het geluk om gezegend te zijn met een moderne man en grootouders die inspringen voor de zorg van onze kinderen. Ik ben hen oneindig dankbaar, en ik besef ook maar al te goed dat ik hiermee tot de gelukkigen hoor. Maar ik moet meteen ook meegeven dat het zelfs met hen niet vanzelfsprekend is om alles te bolwerken. De grootouders hebben ook een eigen leven en er zijn ook grenzen aan wat zij willen/kunnen doen.

Bedrijfscultuur en collega's

De bedrijfscultuur en de collega’s kunnen ook een obstakel vormen. Ik heb het geluk gehad om altijd begripvolle managers te hebben gehad, maar ik merk ook dat mijn krediet niet eindeloos is. Dat is stresserend, want je hebt niet in de hand hoe vaak je kinderen ziek zijn en vooral wanneer ze ziek zijn. Het helpt ook niet als je je best doet om alles zo goed mogelijk vanop afstand op te volgen tijdens je afwezigheid en dat je kinderloze collega’s net dan de kans grijpen om jouw baas in cc te zetten van iets dat eigenlijk kan wachten, maar dat voor hen plots uitermate urgent blijkt te zijn. Gelukkig hebben we leren relativeren (zie boven).