Meisjes en de liefde
‘Mevrouw, wij zullen hen wel duwen.’
We zouden naar het park Tivoli in Mechelen gaan, een echte aanrader trouwens. Er is heel veel schaduw op en rond de speeltuin en er is ook een kinderboerderij. Ideaal dus voor wat qualitytime met de meisjes. Al gauw ontdekten ze de grote schommel, je kent het wel, zo’n groot stevig net waar je met zo’n vijf kindjes in kunt zitten. En ik werd ingeschakeld om de vier meisjes heen en weer te duwen. Een perfecte work-out voor de armen!
Niet veel later kwamen vier jongens op mij afgelopen: ‘Mevrouw, wij zouden de meisjes graag verder duwen.’ Ik liet hen begaan en de meisjes genoten zichtbaar van de aandacht. Na wat heen en weer vragen bleken ze acht jaar te zijn. En de vier jongens hadden duidelijk al elk een favoriet meisje. Ook de meisjes moedigden de jongens aan met de woorden: ‘Jullie hebben mooie spierballen!’
En toen gebeurde het: angstzweet overviel me. O mijn god, ik heb drie dochters!
Je bent jong en je wilt wat
Ineens kreeg ik een flash forward van wat zou komen: dat eerste liefje in huis. Wat als ik het vriendje of vriendinnetje niet zo leuk vind? Wat als die al op hun veertiende hun date meebrengen naar huis?
Het deed mij denken aan hoe het vroeger bij ons thuis ging. Mijn zus was 16 jaar en had al haar moed bijeengeraapt om het nieuws van haar kersvers liefje aan ons pa te vertellen. Ik herinner mij nog goed zijn legendarische woorden: ‘Ik weet het wel, je bent jong en je wilt wat, maar maak dat dat maar snel gedaan is.’ Met die woorden in het achterhoofd heb ik nooit een vriendje mee naar huis genomen, behalve mijn laatste, de vader van mijn drie meisjes.
En ook hij keek bedenkelijk toen ik het verhaal van de speeltuin vertelde. Ik denk gewoon dat de manier waarop een vader omgaat met het liefdesleven van zijn kind afhankelijk is van het geslacht dat het kind heeft. Als een jongen thuiskomt met een date, denkt de vader: ‘Well done, boy!’. Maar als een meisje thuiskomt met een vriend(innet)je, denkt hij: ‘Handjes geven mag nog net, maar let op, mijn drietand staat klaar achter de deur.’
Het positieve van de zaak is: de meisjes zijn nu nog maar 5 en 4 jaar en 8 maanden. We hebben dus nog even tijd om te wennen aan de idee dat er ooit vriendjes of vriendinnetjes ons huis zullen betreden.
Bovendien zijn we er vrij zeker van dat ze nog niet echt openstaan voor relaties. Als ze ons zien kussen, roepen ze namelijk elke keer: ‘Bweikes, jullie kussen! Zo vié-es!’ Dus zo’n vaart zal het nog niet lopen… :-)
