Als je kind geen blad voor de mond neemt
Ook moet ik niet direct ergens zijn, dus kan ik straks op mijn gemak terug naar huis lopen. Maar regeren is vooruitzien en dus denkt ook deze moeder alvast verder dan haar neus lang is. Want ik heb mijn fiets natuurlijk wel weer nodig. Nu heb ik vroeger nog wel eens zelf mijn band geplakt - compleet met teiltje water en schuurpapier, plakkertjes en andere benodigdheden die je na afloop natuurlijk nooit meer deftig in dat kleine bandenplakkitje krijgt. Maar toen had ik nog een simpele fiets met terugtraprem én zonder versnellingen. Nu is dat een met alle moderne toeters en bellen. En een fietszitje achterop. Hele andere koek dus.
Maar wat een geluk bij een ongeluk: er staat nog een mama bij de schoolpoort die ook altijd met de fiets naar school komt. Ik vertel haar over mijn lekke band en dat ik die echt niet zelf kan plakken. Mijn echtgenoot is nu ook niet direct een handige harry. En mijn grote damesfiets past met geen mogelijkheid in de kofferbak. Dus vraag ik of zij misschien een fietsenmaker in de buurt kent. Eentje op loopafstand.
Zij - mijn redder in nood - heeft echter iets veel beters: de gegevens van een mobiele fietshersteldienst. Mobiel! Eentje die met zijn busje bij je thuis komt en je fiets ter plaatse repareert. Precies wat ik nodig heb. En helemaal niet duur, zegt ze er nog bij. Ik kan haar wel zoenen.
Ik bel de beste man en krijg zijn antwoordapparaat. Nadat ik wat heb ingesproken, belt hij me al snel terug. Ah kijk, dat is alvast een goede service!
Niet veel later is het zover. In de vroege avond rijdt het busje voor. Zoonlief van zes wil natuurlijk niets van het gebeuren missen en kijkt zijn ogen uit. Aan de wanden van het busje hangen fietsbanden, sleutels, moeren en nog veel meer gereedschap. De fietsenmaker tilt mijn fiets het busje in en hangt hem aan twee haken die aan het plafond zijn bevestigd. Hij haalt het achterwiel er in no time uit en plaatst er een nieuwe fietsband om. Was hard nodig ook, want het profiel was volledig weggesleten. Mijn zoontje krijgt de oude band in zijn handen gedrukt. Om mee te spelen. Ach ja, we hebben ook nog niet genoeg rommel.
Maar goed, hij is er dolblij mee en laat hem keer op keer de oprit afrollen. Als hij er genoeg van heeft, kijkt hij nog eens goed in het busje rond. Dan valt zijn oog op een rol keukenpapier dat in een houder boven de smalle werkbank hangt. Roept hij ineens keihard: "IS DAT OM UW POEP AF TE KUISEN?"
Kinderen nemen geen blad voor de mond, zeggen ze weleens. Nou, die van mij zeker niet. Nog geen dun velletje wc-papier.