Mensen in de zorg: jullie zijn goud waard!
Over een weekje gaat hij normaal weer aan het werk. Er was even angst dat hij covid19 had, maar gelukkig was het een andere virale infectie.
Ik maak me nu al klaar voor de dag dat hij weer naar het 'front' vertrekt. Zo voelt het echt nu … We moeten eerlijk zijn: we zijn nog lang niet van dat virus af! Het verschil is dat soldaten meestal vechten tegen een zichtbare vijand, terwijl mijn man en samen met hem duizenden collega's vechten tegen een onzichtbare vijand.
Meer en meer collega's zullen waarschijnlijk ziek worden, waardoor de anderen meer uren zullen moeten draaien. Ik zal hem zien vertrekken met een bang hartje, niet wetende hoe ik hem 's avonds zal terug krijgen. Zal hij fysiek moe zijn of ook mentaal helemaal leeggezogen?
Hun beroep wordt zo vaak onderschat, van elke zorgverlener trouwens! Zij lopen naar situaties toe waar anderen van weglopen en waar wij onze ogen voor sluiten moeten zij elke dag onder ogen komen in zulke situaties. Bovendien weten ze ook dat, als er op een gegeven moment bedden te weinig zijn, zij zullen moeten beslissen over iemands leven.
En dan zijn wij ook nog eens ouders van een zoontje met longproblemen door extreme vroeggeboorte, en hebben we zijn tweelingbroertje Arthur moeten afgeven. Wij dragen dan ook de angst mee om ook Viktor te verliezen aan dit longvirus. Mijn man zal dus elke dag moeten vertrekken met de wetenschap dat hij het absoluut niet mag meenemen naar huis voor onze Viktor. Die druk op zijn schouders alleen al weegt enorm zwaar.
Er zullen dagen zijn dat ik liefdevol zijn lunch zal meegeven en die 's avonds onaangeroerd in zijn tas zal terugvinden omdat hij zelfs geen tijd heeft gehad om te eten. Dat, lieve mensen, noem ik soldaten, helden! Zij zijn nu onze defensie, zij strijden tegen een onzichtbare sluwe vijand en dat is absoluut niet vanzelfsprekend. Ik hoop dat iedereen zijn steentje zal bijdragen door elke regel te volgen, alleen zo kunnen we onze helden helpen!
Momenteel is er geweten dat er al meer burn-outs zijn doordat mensen technisch werkloos zijn, thuis zitten en meer kunnen piekeren. Voor mensen in de zorg is het nu elke dag gas geven, geen tijd om achterom te kijken of stil te staan bij alles. Dus ik hoop dat ze ook achteraf de nodige hulp zullen krijgen, want dit zal ongetwijfeld sporen na laten... Eerst de oorlog winnen en dan de consequenties dragen - dat is wat nu in hun hoofden omgaat.
Ik leerde de afgelopen jaren ook enkele collega's kennen van mijn man. Ik bewonder ze één voor één. Ze hebben ons gesteund door het afgelopen anderhalf jaar, dat is ongelooflijk! Hen steunen en bedanken is nu het minste dat ik kan doen. In de zorg werken is geen job, en ik noem het ook geen roeping. Ik noem dat een levenswijze: elke dag kiezen om een ander leven boven dat van jezelf te plaatsen, dat moet in je zitten!
Aan al die lieverds uit de zorg: jullie zijn allemaal goud waard! En dat geldt natuurlijk voor al die mensen met een job waarvoor ze zich nu dag en nacht inzetten!
Liefs,
Mama van Viktor en Arthur*
