Mijn bevalling was voor mij wat traumatisch
Vorig jaar ben ik dus bevallen van mijn tweede zoontje. Grote broer was toen 19 maanden. Naar het eerste deel van mijn bevalling (de arbeid met de vroedvrouw thuis), daar kijk ik met heimwee naar terug, dat was echt zo’n mooi moment. Ik had ook zo'n lieve vroedvrouw. Ik beleefde alles heel intens. De vroedvrouw gaf me zoveel inspraak. Vroeg telkens voor ze iets deed of ik het OK vond, legde alles goed uit. Gaf me moed en zelfvertrouwen … Een schat van een vroedvrouw dus. Gelukkig zal ik dat moment straks ook weer herbeleven.
Ik was en ben ook nog steeds zo dankbaar dat mijn bevalling deze keer natuurlijk begonnen is. Bij mijn eerste zoontje waren er complicaties waardoor hij drie weken voor de uitgerekende datum geboren moest worden.
Ik zag alles goed zitten, maakte zelfs nog grapjes. Blijkbaar ben ik grappig als ik stress heb. De arbeid vlotte goed en toen ik bijna zes centimeter ontsluiting had, mocht ik naar het ziekenhuis. Daar echter had ik niet zo’n lieve vroedvrouw. Ik voelde me aan mijn lot overgelaten. Ze kwam gewoon elk halfuur eens kijken. Ik had uiteraard veel pijn, dus ik vroeg een epidurale, want er was niemand die me begeleidde bij het opvangen van mijn weeën. Dat vind ik zo ontzettend jammer. Mijn vriend was er natuurlijk wel en ik heb zijn hand waarschijnlijk helemaal blauw geknepen, maar hij stond ook machteloos toe te kijken en had dan ook liever dat ik een epidurale nam. Bij mijn eerste bevalling had ik ook epidurale verdoving, maar op het einde was die uitgewerkt en ik hoopte dat dit nu ook zo zou zijn. Maar ik voelde echt niets meer.
Een uurtje na het plaatsen ervan mocht ik al beginnen persen (had ik dat geweten, dan had ik die epidurale niet gevraagd, maar niemand kan zoiets voorspellen natuurlijk). Ik voelde gewoon niet meer wat ik deed en wat ik moest doen. Hatelijk en eng vond ik dat. Je moet weten dat ik nogal een controlefreak ben en ik had dus geen controle meer over mijn eigen lichaam. Ik was zo kwaad op mezelf, op die stomme epidurale.
Iets later zat ons kleine mannetje dan ook nog eens vast. Zijn hoofdje was geboren, maar zijn schoudertjes zaten vast. Help!!! Blinde paniek! Ik wou persen uit volle macht om hem er zo vlug mogelijk uit te krijgen, maar ik voelde niet wat ik deed. De vroedvrouw en gynaecoloog zeiden constant: ‘persen, persen’. Zoals ze dat bij elke bevalling doen uiteraard, maar verder wist ik niets. Deed ik het goed, hoe was het met mijn kleine mannetje? Enkel: ‘persen, persen, persen’.
In mijn hoofd was mijn klein ventje echt aan het sterven of had hij hersenschade door zuurstoftekort. Niemand zei me iets dus ik dacht en voelde het ergste. Het ene moment was ik zooooo bang. En het volgende moment kon het mij precies allemaal niet meer schelen, het voelde niet alsof ik aan het bevallen was, ik was precies ergens anders en dacht gewoon, haal hem er nu maar gewoon uit!
Uiteindelijk bleek de navelstreng ook nog eens 2 keer rond zijn nekje te zitten, wat de bevalling dus extra complex maakte. Na een goed kwartier (wat voor mij echt als drie kwartier aanvoelde) werd ons ventje geboren. Ik kreeg hem op mijn buik, was zo blij dat ik hem kon voelen en zien, overmand door nog meer liefde dan dat ik voor mogelijk hield, maar hij huilde niet. Dus ik maar zeggen: “kom ventje, wenen alsjeblief!”Toen zei de gynaecoloog wel dat het niet erg was dat hij nog niet weende, maar echt gerustgesteld was ik niet. En plots was daar toch gehuil, oef! Niet echt de eerste schreeuw zoals bij mijn oudste zoontje, maar oef, hij weende! Hij zag ook wat blauw, wat natuurlijk niet zo’n mooi zicht was. Maar het was MIJN zoontje, het mooiste baby’tje van heel de wereld.
Wat ik enorm fijn vond is dat er gewacht werd met afnavelen tot de navelstreng was uitgeklopt. Zo kreeg ons mannetje toch nog al het goede wat mijn lichaam hem nog extra kon bieden. Daarna werd hij gemeten en gewogen en helemaal gezond verklaard, oef! Wat een opluchting. De blauwe kleur was na enkele dagen helemaal weggetrokken, hij was en is gewoon perfect.
Ik voelde me lang schuldig omwille van die epidurale. Ondertussen weet ik wel dat die epidurale niet de oorzaak was van zijn brede schouders, waardoor hij dus vast zat. Dus dat kan ik nu wel loslaten. Maar wat ben ik bang geweest hem te verliezen. Ik herbeleef de bevalling nog vaak, vooral het ‘enge’ stuk dan. Simpele dingen katapulteren me terug naar dat moment. Het kan een zin zijn die het uitlokt, maar ook nieuwe situaties waarin ik controleverlies heb en niet onmiddellijk iemand zie of hoor die me gerust stelt en helpt, iets met de kindjes en hup ik ben weer in dat moment. En dat is lastig.
Pas op, ik geniet met volle teugen van ons gezinnetje hoor! Maar over het grijze gedeelte van de roze wolk durf ik eigenlijk met bijna niemand te praten. Ik heb schrik voor onbegrip. Zelfs mijn vriend snapt het niet helemaal. Hij zegt dat ik moet blij zijn dat we twee gezonde zoontjes hebben, dat we nu alles hebben om gelukkig te zijn! En natuurlijk heeft hij gelijk, maar toch zit dat verdriet er nog, die schrik, enorme schrik die ik tot op de dag van vandaag nog kan voelen over heel mijn lijf.
Het is eenzaam dat ik het tegen niemand durf te zeggen, omdat ik denk dat niemand me zal begrijpen. Maar ik schaam me ook een beetje. Ik heb een gezonde zoon!!! Hij is gewoon perfect! En toch ben ik soms verdrietig. Leg dat maar eens uit hé, dat ik nu nog steeds verdriet heb omdat ik tijdens de bevalling angst had dat hij zou sterven. Na de bevalling is alles perfect verlopen, dus waarom zou dit nog zo’n issue zijn? Er zijn mensen die hun kindje wel op die manier verloren hebben, of waarvan hun kindje hersenschade heeft, dat is pas erg! Dus ik mag niet klagen, ik houd het voor mezelf. Huil stilletjes vanbinnen, maar tegelijk geniet ik ook van ons kleine ventje en zijn mooie lach. Het is vaak zo dubbel …
