Mijn eerste jaar als mama

Na een quasi vlekkeloze zwangerschap en een iets minder fijne spoedkeizersnede was onze kleine man daar, perfect op zijn uitgerekende ‘quatorze juillet’. En toen begon ons eerste jaar als ouders.

Mijn eerste jaar als mama, dat had ik me uiteraard allemaal picture perfect voorgesteld.  De eerste dag maakte ik -nog in de epidurale verdovingstrance en onder de pijnstillers- mopjes à la “Haha, nu is het daar beneden wel nog volledig intact he, dankzij die keizersnede.”.

De dag nadien mocht mijn bezoek geen mopjes meer maken (auw die buikspieren) en ging ik naar het toilet als een vrouwtje van 85. Ik kon mijn eigen zoontje niet uit zijn wiegje halen, niet in bad steken, geen pampers verversen, alles deed pijn. Waar andere vrouwen na een keizersnede -vreemd genoeg- na enkele dagen vrolijk rondhuppelen, ben ik in tranen het ziekenhuis buiten gestapt. Van de kamer naar de parking, dat was echt de hel.

Ik was naïef

Bon, was dit het dan? Al die mooie verhalen, het ziekenhuis op een roze wolk verlaten? Zeg maar zwarte donderwolk… Ook thuis kon ik nog enkele dag niet uit de voeten, een pamper verversen (lees: meer dan 2 minuten rechtstaan) dat was alweer met tranen.

Ik heb meer gehuild dan gelachen de eerste dagen… Hoe ging ik dat in godsnaam alleen doen als manlief binnen enkele dagen weer moest gaan werken?

Nee, zo had ik mij dit niet voorgesteld, ik had een zomer vol terrasjes met mijn zoontje in mijn hoofd gestoken. Vrolijk borstvoeding gevend aan de terrastafeltjes terwijl ik mijn spuitwatertje drink en gezellig met mijn vriendinnen babbel. Hoe naïef eigenlijk…

De realiteit was anders

De realiteit was: pas na 2 weken ben ik met alle moeite van de wereld samen met manlief en zoonlief een ijsje gaan eten op een terrasje en kon ik meer dan 500m wandelen. Mijn zoon zelf in bad steken, dat heeft meer dan 6 weken geduurd, want ik mocht zijn gevuld badje niet opheffen. Daarnaast ook nog eens spruw gehad tijdens de borstvoeding, waardoor dit ook zeer pijnlijk en in tranen verliep.

Waarom had niemand mij hiervoor gewaarschuwd? Nu denk ik, zovelen hebben mij ervoor gewaarschuwd, maar ik heb er gewoon nooit naar geluisterd: bij mij zou dat wel anders en goed lopen, op mijn prachtige roze wolk.

Verborgen reflux

Iets later kreeg ons zoontje ook nog eens verborgen reflux: veel gehuil, veel slapeloze nachten, uren met hem rondlopen, s ochtends amper gewassen geraken, amper zelf kunnen eten. Ik was een schim van wie ik ervoor was, 4 kilo lichter dan voor mijn zwangerschap en mezelf vaak afvragend of dit nu de rand van een postnatale depressie was.

Gelukkig kregen we veel hulp van familie en vrienden, was de verborgen reflux geleidelijk aan beter dankzij een tongriemcorrectie en medicatie en brak er eindelijk een zonnetje door de donkere wolkjes.

Na 6 maand quality time samen, ben ik terug gaan werken, bouwde ik de borstvoeding af (toch fier dat ik het een half jaar heb volgehouden) en kon mijn zoontje aan een nieuw hoofdstuk beginnen op de crèche, waar hij elke dag de tijd van zijn leven heeft bij de liefste verzorgsters ter wereld en de allerleukste vriendjes ter wereld.

Alles werd beter en makkelijker

Geleidelijk aan werd alles beter en gemakkelijker. Mijn zoon is echt een topkereltje geworden. 90% van de tijd vrolijk, 95% van de tijd slaapt hij ‘s nachts door. In alle aspecten zit hij heel erg voor op zijn leeftijd (goed op gewicht, snel tanden, kruipen, lopen, brabbelen) en hoe je het ook draait of keert, als mama ben je daar echt superfier op…

Als mijn ouders of schoonouders na een nachtje logeren of een dagje bij hen weer eens zeggen hoe braaf en flink en gemakkelijk hij wel is, dan komt mijn fictieve fiere pauwenpluimstaart helemaal open. “Wat een lotje uit de loterij hebben wij gewonnen”, zeg ik vaak tegen manlief.

Ik ben al helemaal vergeten hoe moeilijk het was de eerste maanden.

Rollercoaster-jaar

En deze week, op zijn quatorze juillet (en dan zijn we op reis in Frankrijk, zoals het hoort ;-)) wordt onze flinke vent 1 jaar. Een rollercoaster-jaar, een jaar “ervaring” als mama en papa, een jaar met initieel zeer veel tranen, maar uiteindelijk ook veel blijdschap en veel geluk.

Mijn hart zit overvol met mijn zoontje, elke minuut van de dag denk ik aan hem, ongelooflijk wat een kind doet met jou.

Ik vond het zelfs niet erg dat hij afgelopen weekend aan het huilen was toen hij zijn eerste kaarsje moest uitblazen op “het grote Omer is 1 jaar familiefeest”, want hij was uiteraard net van zijn fiets gevallen en had nog niet veel willen slapen, en was dus doodmoe. Gelukkig heb ik mijn lesje een paar maand geleden al geleerd: ook al is niet alles op zijn eerste verjaardagsfeest perfect gelopen zoals ik het me had voorgesteld, dat is ok.