Mijn eerste jaar als mama: emotioneel, intens en helemaal anders dan ik had verwacht

Daar was ze dan!

Rond middernacht begonnen de eerste echte weeën op te komen. Ik was er niet meteen van overtuigd dat het moment daar eindelijk was. Maar na tien lange dagen wachten, kondigde mijn kleine meid zich zélf aan, net voordat alles medisch op gang zou worden gebracht. Ik kon wel jubelen. Rond elf uur kon ik mijn kleine meisje in mijn armen nemen. Ze was op natuurlijke wijze, zonder verdoving op de wereld gekomen. Ik had dit klusje op eigen kracht geklaard. Er is weinig in mijn leven waar ik zo trots op ben als mijn kind op de wereld zetten. Hoewel de pijn natuurlijk niet om te lachen was, is dit een van die mooie momenten in mijn leven.

Maar toen mijn kleine meisje in mijn armen werd gelegd, wist ik niet goed wat ik met haar moest aanvangen. Langs de ene kant was ik zo opgelucht dat ze er eindelijk was. Langs de andere kant voelde ik helemaal niets van wat ik verwacht had te voelen. Een allesverslindende liefde voor dit kleine wezentje? Moederinstinct? Een roze wolk? Niets van dit alles was deel van mijn beleving. Ik voelde alleen het zware gewicht van de verantwoordelijkheid over mijn dochter. Ze was het mooiste wat ik ooit had gezien en toch voelde ik ergens een leegte.

Geen roze wolk

Dat ik wanhopig graag borstvoeding wilde geven en dat dat niet meteen van een leien dakje liep, heeft natuurlijk ook niet geholpen. Ik was ervan overtuigd dat borstvoeding zo natuurlijk was, dat het allemaal wel zou komen. Maar dat gebeurde niet. Het was zoeken en sukkelen, pijn lijden en heel veel tranen. Dat geldt trouwens voor de hele kraamperiode in mijn geval. Ik heb ontzettend veel gehuild. Sommige mensen begonnen zich zelfs zorgen over mij te maken.

Het leven had mij gelukkig al voldoende lessen geleerd: sommige dingen kan je niet alleen aan. Dus ik belde naar vriendinnen en familie. Ik viel mijn vroedvrouw lastig met al mijn vragen en onzekerheden. Want dat was wat me zo dwars lag: mijn eigen onzekerheden. De roze wolk bleef ver weg, omdat ik er maar niet in slaagde die onzekerheden aan de kant te zetten.

Mijn zwangerschapsverlof was dus een enorm intense periode waarbij ik het moederschap opnam met vallen en opstaan. Toch heb ik ook heel veel mooie herinneringen aan mijn zwangerschapsverlof: aan de wandelingen die ik met mijn dochter gemaakt heb, de bezoekjes van vrienden, de steun die ik van alle kanten kreeg, hoe mijn Lief alles op alles heeft gesteld om mij de last van mijn schouders te halen, de eerste keer buitenshuis voeden en hoe trots ik daarop was, de kleine stapjes die ik maakte in het moederschap, … En vooral: het mooie warme lenteweer!

Waar zijn wij aan begonnen?

Ik keek er enorm naar uit om terug te gaan werken. Even niet meer tussen de luiers zitten. Me geen zorgen maken of ik het allemaal wel goed deed. Niet meer hoeven twijfelen. Was me dat even een koude douche. Waar ik tijdens mijn zwangerschapsverlof volop van rust kon genieten, was dat nu niet meer het geval. Als ik op mijn werk was, moest ik me daar ten volle geven. Als ik thuis kwam, mocht ik aan mijn job als moeder beginnen. De avonden waren soms moeilijk om alles rond te krijgen. We hadden totaal geen routine.

In de zomer hadden we verlof en ook daar moest ik zo wennen aan vakantie met een baby. Echt rust ken je niet. Je hebt altijd wel iets te doen. Soms was het huishouden een zooitje en mijn hoofd ook. Ik voelde me vooral heel moe. Zo leerde ik de dubbele betekenis achter ‘moeder’ kennen.

Stilletjesaan begon alles echter in zijn plooi te vallen. De borstvoeding begon ontzettend goed te lopen. Het was alsof ik nooit iets anders had gedaan. De routine begon er ook stilaan in te komen, en ik kon me neerleggen bij mijn grootste ergernissen. Zoals het feit dat ik weinig tijd voor mezelf overhield. Dat hoort nu eenmaal ook een beetje bij het moeder zijn.

Mezelf terugvinden tussen al het moeder zijn

In het najaar gingen we voor het eerst een weekje op reis met onze kleine meid. We gingen samen met vrienden naar Normandië om er eens helemaal tussenuit te zijn. In die week had ik een soort van doorbraak waar ik nu nog steeds de vruchten van pluk. Ik besefte plots dat ik het zo moeilijk had met het feit dat ik een stukje van mezelf kwijt was dat nooit meer terug zou keren: de vrouw die ik was voordat ik moeder werd.

Het werd tijd om mezelf opnieuw uit te vinden. Dat deed ik dan ook. Toen ik terug thuis was, begon ik opnieuw met lezen. Iets waar ik altijd ontzettend veel vreugde uit haalde, maar waar ik moeilijk tijd voor had gevonden sinds ik terug ging werken. Ik las elk moment dat ik er de kans voor zag. Daarnaast slaagde ik er ook in om weer heel andere stukjes op mijn blog te schrijven dan enkel deze over ‘mama-zijn’. Ik nam mijn interesse voor persoonlijke ontwikkeling terug op en leerde dat er meer is dan alleen maar ‘mama van Amélie’ zijn.

Dat wil niet zeggen dat ik afstand nam van mijn dochter, maar wel van alle verwachtingen die ik had over een moeder. Het was tijd om op zoek te gaan naar balans.