Mijn eerste nacht voor de tweede keer mama: de meest intense en wonderlijke ooit
Hij begint te brullen
Maar dan fronst hij zijn wenkbrauwen. Hij begint te brullen. Het klinkt meer als een soort ondraaglijk gepiep. Hij huilt nu heel hard. Ik probeer de baby te troosten. Hij blijft wenen. Het triestige ziekenhuisklokje duidt 23 uur aan. Mijn zoontje hapt slordig aan en drinkt 10 minuten door. Ik hoop dat hij nu wel slaapt.
Maar hij lijkt klaarwakker.
Alles doet pijn. De adrenaline ebt weg. Het is nu middernacht. De baby weent weer. Ik verlies de moed. Ik wil rusten na mijn bevalling. Ik hoor verre ziekenhuisklompjes op de koude vloer tikken. De aanwezigheid van enkele vroedvrouwen versterkt mijn gevoel van eenzaamheid. We moeten hier samen door zoon dus wil je even slapen voor mama?
Duw wanhopig op het belletje
Maar hij lijkt klaarwakker.
Om 1 uur duw ik wanhopig op het belletje. Ik huil heel hard. De vroedvrouw wrijft even door mijn haar. 'De melk moet nog op gang komen he', zucht ze. En: 'Er liggen nog zo'n mama's op de gang hier'. Ik schaam me. Ze bakert de baby in en legt hem op zijn zij. Na 5 minuten slaapt hij al. Ik mag na een hele nacht en dag arbeid eindelijk ook even slapen.
De eerste nacht met de baby is de meest intense maar tegelijk ook meest wonderlijke ooit. Want na 9 maanden wachten is hij opeens écht daar. En hoe uitgeput ik me ook voel, ik ben in de eerste plaats vooral dankbaar.
