Mijn kind is geniaal (en soms ik ook)
Tegenwoordig wil mijn uk dat ik plaatsneem in haar zetel. Onze dochter van net één jaar gooit zich er telkens uit. Ze zal wel snel leren hoe plezant het is om in de kleine sofa te blijven zitten. Maar voorlopig is het mijn plaats. Ik kan me nog net tussen de mini-armleuningen wringen. Het ziet er niet uit, maar ik zit tenminste comfortabel.
Geniaal kind
Ik kijk hoe mijn dochter speelt. Niets zo wonderlijk als het spel van een kind. Zo heeft ze een telefoon op wielen met hoorn én draaischijf. Ze sleurt het ding constant mijn kant op. Ik 'bel' dan de papa op om een rijstwafel en haar flesje water te vragen. Ze vindt het heerlijk.
Nog geen minuut later zit zij in een hoek van de kamer stiekeme telefoongesprekjes te voeren. Ze weet hoe ze de hoorn moet houden.
Mijn kind is geniaal, denk ik.
Gebrek aan ruimtelijk inzicht
Mijn dochter weet ook perfect een blokje in een gat te passen. Ik roep de man en prijs ons meisje uitvoerig om haar ruimtelijk inzicht. Nog geen minuut later probeert kindlief haar drinkbus door datzelfde gat te rammen. Oef, toch niet heel, heel erg slim. De man haalt zijn schouders op.
Voor mij hoeft het eigenlijk allemaal niet zo. Ik denk dat slimme kinderen het veel moeilijker hebben later. Ze vervelen zich. Ze voelen dat er iets niet klopt. Mocht mijn kind meer dan slim blijken, dan zou ik dat volledig aanvaarden. Maar ik zou me ook zorgen maken. We willen er uiteindelijk gewoon bij horen.
'Jij hebt toch ook helemaal geen ruimtelijk inzicht?', roept de man nog na. Goh, denk ik zo bij mezelf. Ik weet anders toch perfect hoe ik mijn verborgen lade best organiseer zodat ik er zo veel mogelijk koopjes in kwijt kan …
