Mijn liefste kleine jij, mijn geschenk, mijn miskraam…
Een rollercoaster, eentje van emoties, zo kan je mijn laatste dagen alvast het best beschrijven. Een krater, een bom, een explosie,….
Mama worden is fantastisch, mama zijn is nog beter. Vandaag voel ik me meer dan ooit een mama.
De weg die we bewandelen is de weg naar ons eigen doel, naar hopelijk onze eigen keuzes, als we er ons bewust van zijn.
De weg die we bewandelen heeft op zich een doel, al weten we niet altijd even goed welk doel of begrijpen we niet altijd waarom onze ziel net dat pad wil bewandelen.
Liefste kleine jij, mijn vruchtje, mijn geschenk, mijn miskraam,…
Je kwam in ons leven als een onverwacht gegeven. Je sloeg in als een bom. Gepland of niet, je was na wijs beraad meer dan welkom in ons Perfecte Leven. Een onruststoker zou je zijn, een nieuwe spanning in ons eindelijk op rolletjes lopende leven. Uiteindelijk kwam je maar even neergedaald, als het ware om mij wakker te schudden en rijp te maken dat nog eens mama worden wel degelijk in mijn ziel aanwezig is, maar dat angst een poort heeft gebouwd. Verdrietig over het nakende verlies, verlangend naar de ziel die nog op me wacht, ga ik met een glimlach de toekomst tegemoet. Je was een geschenk, een noodzaak die mijn pad (door)kruiste om me te laten zien welke weg ik echt in wil slaan.
Bedankt lieve, kleine jij, slaapzacht.
Julie (mama van Viktor)
