Mijn miskraam

Ik kreeg pillen mee om de miskraam op te wekken, maar die namiddag begon ik spontaan te bloeden. Ik was blij, omdat ik liever de natuur de tijd wou geven. Drie dagen later had de bloeding echter nog niet doorgezet. Ik was echter wel klaar om dit hoofdstuk af te sluiten. In die dagen hebben we veel gepraat, met ons zoontje gespeeld en dit verlies een plaats kunnen geven. Echt afsluiten kon ik het echter nog niet, met een dood vruchtje in mijn buik. We besloten de pilletjes in te brengen.

Het werd hevig

Dan werd het hevig: ik kreeg felle krampen, die leken op weeën en die me lieten kronkelen op de badkamervloer. Plots voelde ik een soort 'plop' en begon ik weefsel te verliezen. In de volgende vier uur stroomde alles uit mijn lichaam. In de badkuip stond ik in een plas van mijn eigen bloed. Zonder waarschuwing verloor ik plots het bewustzijn. Gelukkig heeft mijn vriend mijn kunnen opvangen en mij veilig op de grond gelegd. Toen ik weer bijkwam had hij de hulpdiensten al gebeld.

Voor ik het goed en wel besefte, stonden er vier vreemden rond mij. Rustig luisterden ze naar ons verhaal en ik werd meegevoerd naar het ziekenhuis. Een infuus gaf me weer wat kracht en een gynaecoloog werd erbij gehaald. Omdat ze een curettage onder verdoving wou vermijden, stelde ze voor om de bloeding te 'helpen'. En dan is ze me letterlijk beginnen leegscheppen. Ik was nog bijlange niet alles verloren en ook het vruchtje heeft ze nog moeten verwijderen. Veel weet ik er niet meer van, want ik ben opnieuw weggedraaid. Een nieuw infuus, een middel om mijn bloed te helpen stollen, daarna nog enkele testen en ik mocht gaan slapen. Dat was ook het enige wat ik op dat moment wou.