Mijn partner en ik hebben andere opvattingen over opvoeding: hoe geraken we hier uit?

Mijn echtgenoot vindt alles wat ik doe onzin

Mijn zoontje kwam er na een moeilijke zwangerschap en een spoedkeizersnede. Wat een vreselijke zwangerschap moest goedmaken (voor mij) in de vorm van een emotionele eerste ontmoeting bij de bevalling, werd een traumatische operatie onder narcose.

Men raadde me meteen aan om voor zoveel mogelijk huid-op-huidcontact te zorgen en hem bijvoorbeeld veel bij me te dragen. Wat ik ook nog steeds met plezier doe.

Nu kom ik bij mijn probleem: mijn echtgenoot vindt bijna alles wat ik doe onzin. Hij krijgt 'te weinig aandacht'. Dat dragen wil hij niet en als het van hem zou afhangen zou ons zoontje zichzelf maar in slaap moeten huilen.

Zucht... het is echt heel vermoeiend om mijn manier te moeten verdedigen tegen andere mensen, maar dat zelfs mijn eigen partner niet de voordelen van aandacht-liefde-warmte-veiligheid kan inzien maakt het voor mij echt heel zwaar… Hebben jullie tips voor mij?

Antwoord van Lieve: tussen twee vuren

Verschillende meningen over opvoeding is zeker één van de redenen waarover koppels veel conflicten hebben. Ik zou zelfs durven zeggen dat het één van de oorzaken is waarom koppels scheiden.

Zo ver hoeft het natuurlijk niet zo ver te komen.

Wij, vrouwen, worden een beetje leeuwinnen als op onze kinderen aankomt. We beschermen onze kinderen graag tegen alles wat in onze ogen slecht is. Een andere aanpak valt daar ook onder.

Een andere visie ook. Als je dat dan meemaakt met je partner, kan het jou behoorlijk van je melk brengen. Eerst en vooral wil ik dus zeggen dat ik met je meevoel in dit vraagstuk. Het kan je erg verscheuren als je voelt dat je tussen twee vuren zit. Je houdt van je man maar je houdt ook van je kind. En soms kan het voelen alsof die twee liefdes niet verenigbaar zijn. Hierbij een paar suggesties die jullie misschien kunnen helpen.

1. Praten werkt

Ik geloof erg dat een Goed Gesprek al veel helderheid kan brengen. Nu is het wellicht vaak een welles-nietes discussie.

Maar door écht te luisteren naar wat de ander belangrijk vindt zal je toch gelijkenissen vinden. Je kan bijvoorbeeld kijken naar welke waarden jij en je man belangrijk vinden of eens bespreken hoe jullie beeld is van gelukkige volwassen kinderen of samen een boek lezen over opvoeding en dan per hoofdstuk een debat voeren.

Het is belangrijk dat het thema opvoeding uit de conflictsfeer komt maar een interessant thema wordt. Haal die emotionele lading eraf dus en begin met algemeenheden en heb het nog niet over jullie eigen kinderen.

2. Bepaal de prioriteiten

Iedereen heeft bepaalde prioriteiten in de opvoeding waar je echt niet van af wil stappen.

Voor de ene is dat het gebruik van de hoek, de andere wilt samen slapen, nog iemand anders vindt het net belangrijk dat kinderen leren alstublieft en dankuwel zeggen. Dat is vaak een kwestie van wat we geleerd hebben in onze eigen opvoeding.

Probeer dat eens met je man op te lijsten. Wat zijn voor hem zijn prioriteiten? En welke zijn de jouwe? Zijn daarin overeenkomsten? Wie is bereid om op welk punt water bij de wijn te doen?

3. Maternal gatekeeping

Onderzoek bij jezelf eens hoe sterk je geneigd bent om alles van de opvoeding of jullie zoon naar je toe te trekken. Mag je man wel vaderen? Hoe fijn vind je het als hij zelf eens iets beslist over wat er gebeurt met de zoon? Over welke keuzes heeft hij echt mee mogen beslissen?

Opvoeding is vaak een beetje geven en nemen. Soms werkt het om op vlakken die voor jou niet hyper belangrijk zijn wat mee te gaan in de richting van de papa. Dat schept dan ruimte op de vlakken die voor jou echt belangrijk zijn.

Gun je man ook beslissingsrecht over bepaalde aspecten van jullie zoon. Jij hebt een duidelijk beeld over hoe het moet zijn, maar is dat daarom het béste?

4. Doe wat onderzoek

Veel van onze opvoedingsideeën komen voort uit onze eigen opvoeding. Het is altijd interessant om te gaan kijken hoe je man zélf is grootgebracht.

Dat verandert natuurlijk niets aan de feiten maar het geeft je wel inzicht. En waar inzicht is, is begrip en kom je ook zelf minder in de verdediging. Uiteindelijk is communicatie de enige manier om hier uit te komen.

5. Kijk naar de emoties

Als je man restricties oplegt, ligt daar altijd een emotie onder. Misschien voelt hij zich bedreigd of denkt hij dat jullie dochter tot haar twintigste bij jullie zal liggen.

De manier van opvoeding die jij aanhaalt, vraagt veel loslaten van controle. Misschien vindt hij dàt net wel heel moeilijk? Wanneer je daar meer zicht op hebt, is het ook makkelijker om hem te begrijpen en hem gerust te stellen.

6. Vergeet je partner niet

Jullie kindje is nog heel klein. Jij voelt je super met hem verbonden. Jullie zijn één systeem, gaan helemaal in elkaar op en eigenlijk zou je best met jullie twee verder kunnen, zo gezellig is het!

Vergeet niet dat dit voor je man een hele aanpassing is. Hij is jou een beetje kwijt nu. Vrouwen vergeten soms dat er voor hun partner niet zo heel veel veranderd is (hij gaat immers nog elke dag werken waarschijnlijk) maar wat er wél erg is veranderd, is de aandacht die hij krijgt.

Het loont dus zeker de moeite om daar extra tijd en energie in te steken. Wanneer je man voelt dat jij hem nog altijd heel graag ziet en dat hij jouw nummer één is, dan wordt hij vast wat milder naar de zoon toe.

Een kleine praktische tip? Probeer de baby niet tussen jullie in te leggen, maar laat hem aan de kant slapen. Misschien moet je daarvoor wat reorganiseren in de slaapkamer zodat hij niet uit bed valt, maar laat de baby niet tussen jou en je man liggen. Dat vergroot de afstand en zo komt hij letterlijk tussen jullie in te staan. Niet bevorderlijk voor de relatie.