Mijn partner stierf toen ons dochtertje drie maanden was
We bleven die ochtend lang in bed. Emilia lachte en gierde. We stuurden een filmpje door naar papa en kregen berichtjes terug. Hij had gelukkig zijn trein gehaald naar Brussel. Ik had het soms nog moeilijk met het nieuwe leven, mama zijn. Ik was 24 jaar en was heel onzeker over het moederschap. Ik was de eerste die mama werd in de vriendenkring. Ik had de borstvoeding twee dagen daarvoor stopgezet.
Die dag bracht ik Emilia even naar mijn ouders waarna ik in een zotte bui mijn vriendin haar haar kleurde en knipte met een keukenschaar. Het resultaat mocht er best zijn. Op een bepaald moment, rond 16u, kreeg ik een onbehagelijk gevoel en zei ik dat ik terug naar mijn ouders en Emilia ging (ik stak het op de hormonen).
Emilia was rustig en ik reed met mijn mama nog eens naar een uitverkoop van babyspullen. We kochten allerlei spullen. Aan de kassa voelde ik me terug raar, het was ongeveer half zes. Ik kwam nog iemand tegen op de parking en zwaaide haar vrolijk toe. Om 18u parkeerde ik mijn auto bij mijn ouders thuis.
**Mijn papa was ervoor gaan wandelen met Emilia in de buggy. Sinds een beetje na 16u was ze onophoudelijk beginnen te huilen.**
Ik kreeg telefoon van een vriend met de vraag: ‘Is het waar wat ik heb gehoord?’ Ik vroeg: ‘Wat heb je dan gehoord?’ Hij antwoordde kort (hij was geschrokken dat ik het niet wist): ‘Bel naar Bart!’ (fictieve naam).
Ik deed wat hij mij opdroeg en belde Bart ... en hij kon mij vertellen dat Matthias, mijne Matthias, een ongeluk had gehad. Mijn eerste vraag was meteen: ‘Is hij dood?’ Maar daar kon hij nog op antwoorden …
Ik snelde naar binnen, klampte mijn vader aan en beval hem te bellen naar het ziekenhuis. Daar konden ze geen antwoord geven via de telefoon. Mijn vader sprak streng en zei: ‘Mijn dochter, zijn vriendin, staat naast mij. Wat moet ik haar zeggen?’ De vrouw aan de andere kant van de lijn werd stil en gaf de mededeling dat hij gestorven was ...
De blik in de ogen van mijn papa zal ik nooit vergeten. Ik begon mezelf op dat moment wijs te maken dat hij in het ziekenhuis lag. Ik werd overspoeld door allerlei emoties waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Mijn telefoon begon op dat moment onophoudelijk te rinkelen, plots begon iedereen te bellen. Ik begon als een wilde aan mijn haar te trekken en rond te schoppen. Ik liet mijn krijsend baby’tje van drie maand achter bij mijn mama.
Mijn vader en ik gingen op zoek naar de plek van het ongeval. Een vriend wist ons deze te vertellen. Maar daar was niets meer ... We reden dan maar naar het politiekantoor, daar kwamen een stuk of vijf agenten met triestige blik naar buiten. Ze begeleidden me naar een kantoor waar ze me konden vertellen dat Matthias dood was, verongelukt met zijn motor, door een oude man die niet goed had opgelet met zijn wagen. En toen kwam die bekende tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut. Alles knakte, kraakte, barstte binnenin. Mijn mond schreeuwde. Schreeuwde om Matthias, mijne Matthias.
Verderop was het mortuarium waar zijn lichaam was opgeborgen. Op de tafel zag ik al een briefje liggen met zijn naam op ... Ze namen me mee naar Matthias. Wat ik daar voelde, kan ik niet onder woorden brengen. Mijn toekomst, de liefde van mijn leven, mijn soulmate, mijn drijfveer, mijn hart, mijn voorbeeld, de papa van mijn kind, lag daar roerloos ...
Ik heb hem vastgehouden ... Zoekend naar zijn warme lichaam ... Koud, stil. **weg sinds 16u04**
Ik ging naar ons huisje. Maakte mijn valies. Ik was vastberaden om terug naar huis te gaan, naar mijn oude nest bij mijn mama en papa. Eerst ging ik langs bij zijn mama gegaan. Daar heb ik lang met haar knuffelend in bed gelegen. Ik hield zijn broer vast, de lieve peter van Emilia, en vroeg of ik hem af en toe mocht vasthouden in de toekomst ... (Hij is 20 maanden later overleden in Zolder op het circuit …)
De dagen daarna waren waas en troebel. Ik regelde alle praktische dingen op automatische piloot. Ik nam temesta om de ruwheid minder te moeten voelen. Ik doolde veel rond in ons huis en zat vaak op de plek van het ongeval. Ons baby’tje heb ik amper gezien. Ze was er wel, maar mijn geest liet het niet toe. Een simpele pamper verversen deed mij al in paniek schieten.
Hij mocht nog een week bij mij blijven. Elke dag zat ik aan zijn zij. De laatste dag, de dag dat ik de deur moest dichttrekken en een andere wereld in moest, een wereld zonder Matthias, was heel pijnlijk. Hij kreeg een mooi afscheid, denk ik - want ik had mijn geest volledig afgesloten. Ik kon niet meer. Ik was op een week tijd zes kg kwijt. Ik was mezelf kwijt. Ik was alles kwijt.
Ik heb daarna vaak ondoordachte en onvoorzichtige dingen gedaan. Ik heb gedronken, dronken met de auto gereden, met andere mannen afgesproken ... Ik was gebroken, verloren en verscheurd van verdriet en vooral zo eenzaam, eenzaam in mijn verdriet.
Ik ben gedragen geweest door de liefste ouders, de liefste schoonouders, de liefste schoonzus en -broer, de liefste vriendinnen, de liefste familie ... Zij namen de zorg van Emilia op zich waar ik niet kon. Stonden me bij in de berg papieren die je na een overlijden moet invullen. Ze sliepen bij mij en kwamen elke dag langs.
Na zes maanden kwam ik mijn huidige partner tegen. Mijn vader zei: ‘Ze hebben je alles afgenomen, neem het met beide handen terug!’ En dat deed ik ... Een schat van een man die mij het gezin schenkt dat ik wilde voor Emilia, met plaats en ruimte voor Matthias. Hij die mij mijn tweede dochter schonk.
We zijn vandaag bijna zeven jaar verder. Morgen is het de verjaardag van Emilia, ze wordt 7 jaar. Ik kan al met momenten met ontroering en dankbaarheid terugkijken. Al is het gemis nog steeds groot. Want denk maar eens aan alle stappen die een kind neemt of die je zelf neemt: eerste woordje, eerste tandje, kruipen, eerste stapjes, plassen op het potje, eerste dag school, eerste leerjaar, eerste tandje dat uitvalt. Die doen mij telkens terugdenken aan mijne Matthias: dan denk ik ‘verdorie, weer een moment dat jij moet missen, dat wij samen moeten missen.’
Maar ik neem zijn levensstijl een stukje mee. Hij was een bon vivant die genoot van het leven, van plezier en lachen. Ik strooi die liefde rond, ik probeer dat elke dag te doen. Mijn bitterheid maakte plaats voor mededogen en vriendelijkheid.
Ik heb zware periodes gekend van stress, stress die mijn lichaam overnam. Mijn geest die offline ging. Ondertussen door goede begeleiding heb ik leren mediteren en luisteren naar mijn lichaam waar nodig. Wanneer ik een stapje terug mag zetten. Zelfzorg, zelfliefde en veerkracht, prachtig woorden!
Rouw is rauw, niemand hoeft je te beoordelen: rouw is uniek, uniek pijnlijk. Het is vreselijk en er is geen oplossing voor. Alleen erkenning, mensen die jouw verdriet zien zijn nodig.
Woorden zoals ‘het zal wel beteren’, ‘geef het tijd’, ‘je vindt wel iemand anders’, zijn op zulke momenten betekenisloos. Laat verdriet er zijn , laat het toe. Rouw is de harde andere kant van liefde, maar wees lief voor jouw verdrietige hart en geef ruimte voor jouw verdriet. Stop het aub niet achter een muur, want vroeg of laat breekt de muur af. Neem het verdriet in handen, laat je begeleiden als je voelt dat het moeilijk gaat, lees zelfhulpboeken. Hulp vragen is moeilijk, maar uiteindelijk zó verrijkend omdat je zoveel inzicht krijgt in je gedachten.
Rouw verandert je, het integreert zich in jouw leven zonder je dat zelf wilt. Maar je hebt wel de keuze hoe je wilt leven, daar ben ik van overtuigd.
Het enige wat blijft bestaan is liefde. Het was er vroeger, nu en in de toekomst. Dat is een houvast.
Ode aan mijne Matthias die het mooie leven verliet op 15 oktober 2014 om 16u04.
Ann-Sophie
