5836fi.jpg

Mijn roze wolk zat verstopt achter donkere, grijze stapelwolken die zich dag na dag opstapelden

28/03/2019
Mamabaas
Door Mamabaas

30 juli 2018: de geboorte van het mooiste wonder in mijn leven, onze dochter. De bevalling was een helse rit. Ingeleid,  weeënstorm, te veel epidurale op het einde zodat ik niet meer kon persen en waardoor ik nog één kans had -  ze hadden al naar boven gebeld voor een spoedkeizersnede. Een knip van 5 cm en de kiwi hebben geholpen om haar op de wereld te brengen.

Ik had het moeilijk

De borstvoeding liep niet van een leien dakje, van geen enkel soort dakje. Geen enkele hulp van de vroedvrouwen in het ziekenhuis, ik moest kolven en de befaamde ‘kunst’voeding bij geven.

Roze wolk? Die heb ik ergens achterin zien voorbijkomen maar ik ben er niet opgeraakt. Te veel bezoek, te veel tranen, te veel twijfels.

Hormonen? Ongetwijfeld.

Hulp van buitenaf? Zeker en vast. Maar dat kon ik niet gebruiken. Ik wilde alleen zijn. Alleen met mijn dochter, ze mocht nooit groot worden, ik wilde haar voor altijd bij mij. Niemand mocht haar aanraken, niemand mocht haar oppakken.

Ik had het moeilijk en ik had dat niet verwacht. Het loopt zo goed bij anderen? Er zijn miljarden vrouwen bevallen vóór mij, ik kon dat toch ook, een kind baren en opvoeden?! Mijn verwachtingen waren te hoog en ik heb hierdoor mijn roze wolk gemist, achter donkere, grijze stapelwolken die zich dag na dag opstapelden.

Borstvoeding? Wat is dat? We zijn in de mallemolen geraakt van koemelkallergie en uiteindelijk zware reflux. Hoe? Dat kon mijn dochter toch niet hebben?

Ik was op

De dagen en nachten waren zo zwaar. Door de dag lukte het nog, maar ‘s nachts kreeg ik het benauwd. Ik was moe, op, leeg. Ik ben boos geweest, op mezelf, op mijn vriend, op mijn dochter. Heel eventjes maar, tot ik ze vasthad. Ik heb dingen gezegd die ik niet meende. Toen wel, tijdens de nacht. Ik wist niet hoe ik dag na dag kon overleven. Niemand heeft mij daar iets over gezegd… Zulke dingen hoor je niet...

Ik heb haar al naar mijn vriend gegooid. Ja, letterlijk op bed gegooid. Zachtjes, maar toch. Ik ben op het toilet gaan zitten. Huilen deed ik elke dag en elke nacht. Samen met mijn dochter.

Taboe

Het is taboe, hoe zwaar het kan zijn. Soms hoor ik in kleine hoekjes hoe moeilijk andere mama’s het hebben. Maar men verwacht dat het allemaal goed loopt. Dat je geweldig gelukkig bent met je nieuwe gezinsleven. Maar ik had geen leven meer, ik kon niet genieten.

Sinds enkele weken gaat het weer goed. Mede dankzij mijn geweldige vroedvrouw en natuurlijk mijn vriend en familie.  Er begint wat routine in ons leven te komen en onze dochter lijkt gelukkig. Dat maakt mij ook gelukkig. De verkoudheden en snotneuzen nemen we er graag bij.

 

Charlotte