Mijn zoontje heeft een ernstige notenallergie
Op weg naar spoed dringt de ernst van de situatie pas echt door. Naast mij zit Quinten helemaal onderuitgezakt in z’n autostoeltje, op niets reagerend. In de achteruitkijkspiegel zie ik de angst die ik voel in de ogen van mijn partner. Zijn we wel op tijd vertrokken? Hadden we niet beter onmiddellijk een ziekenwagen gebeld? Komt het wel goed? De rit naar het ziekenhuis duurt eindeloos.
Na de eeuwigdurende 10 minuten komen we aan op de spoedafdeling. Ik haal Quinten zo snel mogelijk uit de auto. Wonder boven wonder reageert hij hierop. In de wachtzaal wordt hij steeds alerter en na een tijdje kan hij zelfs alweer lachen. Ondertussen staat zijn volledige lichaam wel vol met uitslag. Na het drinken van wat medicijntjes, knapt Quinten zienderogen op en volgt het verdict dat we eigenlijk al wisten: een anafylactische reactie op noten. Na een nachtje observatie aan de monitor mogen we terug naar huis. Wat een opluchting!
Een opluchting die al snel plaatsmaakt voor onzekerheid over de toekomst. We krijgen immers een cadeautje mee naar huis: een epipen aka de superheldenpen. De kinderarts vertelt ons dat we geluk hebben gehad en dat Quinten in de toekomst nog ernstiger kan reageren. Hij moet voortaan altijd een adrenaline-autoinjector bij zich hebben voor noodgevallen. Een klein fragmentje van een nootje kan immers fataal aflopen.
Anderhalf jaar later valt het thuis best wel mee om alles te mijden waar mogelijk sporen van noten in zitten. Al blijft het wel elke dag aandachtig blijven, want het is sneller gebeurd dan gedacht. Buiten enkele paniekaanvallen als Quinten wat uitslag krijgt of klaagt over buikpijn, gaat het best wel goed. Ook op school gaat het momenteel prima. Behalve die ene keer dat Quinten zijn epipen eens wou tonen aan z’n vriendjes en het eens bij zichzelf probeerde…
Eten op restaurant en reisjes hebben we echter zo goed als nog niet aangedurfd. Een ijsje tijdens een wandeling of een pannenkoek op de dijk moeten we voortaan links laten liggen. Verjaardagsfeestjes en spelen bij vriendjes zijn stressmomentjes voor mama, maar we zijn vooral dankbaar. Dankbaar omdat we onze vijfjarige zoon nog elke dag kunnen knuffelen. Dankbaar om al de dingen die hij wél nog mag eten. Dankbaar omwille van het feit dat we voor de rest een heel gezonde, enthousiaste, lieve en vrolijke jongen in huis hebben.