Mijn zware bevalling en een zwangerschapsverlies een jaar later hebben me getekend
Op 9 augustus, mijn verjaardag en twee weken voor de uitgerekende datum, hadden we controle in het ziekenhuis. Mijn bloedresultaat was niet goed en er werd beslist dat ik diezelfde avond ingeleid zou worden. Dat was schrikken en zorgde wel voor stress, alhoewel het mij het beste leek en ook rust gaf dat ik vanaf het begin in het ziekenhuis zou zijn en meteen opgevolgd zou worden. Na een lange uitputtende nacht met constante weeën was het om 9u30 zover: ik mocht beginnen persen.
Ik ging door een kleine hel
Al snel werd duidelijk dat het niet simpel zou worden. En dat heb ik geweten: ik moest anderhalf uur persen, mijn dochtertje zat vast en is uiteindelijk met de grote pomp gekomen, met een sleutelbeenfractuur tot gevolg. Ik ging door een kleine hel, zowel fysiek als mentaal. Ik voelde dat ik het niet kon, ik kreeg ze er niet uit, kon alleen maar denken “dit komt niet goed”. Ik wist dat er met haar iets niet oké was omdat ik ze maar twee seconden gezien heb na de geboorte. Ze was in shock geboren en werd meteen naar een andere kamer meegenomen voor controle. Mijn partner bleef bij haar, maar moest mij achterlaten en wist niet of alles met mij oké was.
Een uur later mocht ik naar de couveuse waar ze lag bij te komen, lekker warm met de hand van haar papa. We vielen elkaar in de armen, diep onder de indruk en huilend van wat er gebeurd was. Ik was op en zwak. Ik mocht kennismaken met mijn dochtertje en haar voor het eerst borstvoeding geven. Tegen het einde van de dag konden we samen naar een kamer. Mijn ouders waren toen ook in het ziekenhuis, het deed deugd om mijn mama te zien.
De dagen in het ziekenhuis verliepen emotioneel en moeilijk. Na twee dagen hield ik enorm veel vocht op, ik kon amper stappen en emotioneel was ik helemaal van streek. Bovendien verliep de borstvoeding niet vlot. Toen had ik nog niet door dat dit een traumatische ervaring is geweest.
Tussen mijn partner en mij liep het stroef. We waren allebei moe en onzeker. Onze dochter haar arm was niet helemaal oké door de fractuur en ze zag heel geel. Het was allemaal haal hard zoeken. Eens thuis begon ik in stapjes te herstellen en vond ik een ritme. Mijn partner was er echter niet veel, ik voelde me best alleen.
Dik drie maanden later moest ik geopereerd worden aan een tumor op mijn schildklier, die was inmiddels te groot geworden en de hele schildklier moest eruit. Ik lag emotioneel nog overhoop en ook dit gaf terug een angst. Wat als de tumor kwaadaardig was? Angstige dagen gingen voorbij tot ik hoorde dat het niet kwaadaardig was en ik geen nabehandeling nodig had. Ik kon eindelijk bekomen, herstellen en voorzichtig genieten.
De borstvoeding verliep nog steeds moeizaam en mijn dochtertje kwam niet goed bij. De overgang naar flesjes vond ik best moeilijk; ik wou er alles aan doen om hardnekkig de borstvoeding te doen slagen. Tegelijk gaf het me wel meer vrijheid om buiten te komen, want voor de borstvoeding moest ik een tepelhoedje gebruiken en dat vond ik een geklungel buitenshuis.
En toen kwam corona, met de eerste lockdown. Een paniekreactie van mijn partner uit bezorgdheid naar ons toe zorgde ervoor dat ik vier maanden niet buiten kwam. Het enige waren de dagelijkse wandelingen en de bezoekjes van mijn mama aan het raam. In die tijd heb ik veel genaaid. Mijn gevoel van er alleen voor te staan groeide alleen maar. Mijn werk had ik nog niet kunnen hervatten.
Opnieuw zwanger
We hadden nog een kinderwens en in juni was ik terug zwanger. Jammer genoeg liep het al vroeg terug mis, net zoals we vóór ons dochtertje meemaakten. Ondertussen waren we ook aan een grote verbouwing begonnen. In september begon ik terug te werken en ging mijn dochter voor de eerste keer naar de opvang. In oktober was ik terug zwanger, maar ik was heel voorzichtig. De eerste controle bleek dat alles goed was: het kindje bewoog goed en had een goed kloppend hartje. Oh, wat een fantastisch nieuws! Ik was blij en begon te dromen. Ik probeerde nog niet te veel stil te staan bij het feit dat het een geplande keizersnede zou worden, ik had schrik van de epidurale en het herstel nadien.
Oudejaarsavond 2020 werd een gezellige avond waarop we luidop droomden over de geboorte in juli. We vertelden aan elkaar hoe hard we uitkeken naar de komst van dit broertje of zusje. Drie dagen later zouden we de NIP-test doen, ik was toen twaalf weken. Tot ik ’s avond bloedverlies zag. Wat kon dit zijn? Iets in mij zei me dat dit niet goed was.
De volgende dag was er terug bloed en wou ik een controle in het ziekenhuis laten doen, dat moest via spoed. Ik was angstig en onzeker, ik was twaalf weken en alles verliep toch goed? Al snel bleek op de echo echter dat het baby’tje dood was, zelfs al even. Mijn wereld stortte in, wat nu? Hoe moest het verder? Hoe kon het dat ik niets gevoeld had? Zoveel vragen ...
Ik werd naar huis gestuurd en moest het bloedverlies in het oog houden. Als er niets gebeurde moest ik twee dagen later bij de gynaecoloog op controle gaan en dan zou er bekeken worden hoe het verder zou gaan. Die nacht begon ik hevig te bloeden, het bloed gutste in het toilet en in de douche. Kon ik dood bloeden? Mijn mama kwam me halen om naar spoed te rijden, een lange en pijnlijke nacht volgde. ’s Morgens werd er beslist om een curettage uit te voeren omdat mijn baarmoeder bleef werken en bloed bleef aanmaken. Dan zou alles weg zijn en zou het voorbij zijn.
Er werd tegen me gezegd dat ik moest rusten, ik had veel bloed verloren. En zo ging ik de volgende dag wankel op mijn benen naar huis. Ik voelde me leeg, op en vroeg me af hoe ik hier moest door komen. Mijn lichaam kon niets meer en mijn hoofd functioneerde niet meer. De volgende dag belandde echter ik terug op spoed, ik moest twee bloedtransfusies hebben en werd terug opgenomen. Dan zou het beter moeten gaan. Ik moest mezelf tijd geven.
Volledig gecrasht
Ik bleef me zo slecht voelen dat ik ervan overtuigd was dat er iets mis was met me, en dus kreeg ik twee weken later opnieuw een gynaecologisch onderzoek. Er bleek echter nets mis te zijn, ik was fysiek in orde. Op dat moment ben ik volledig gecrasht, want dat betekende dat het in mijn hoofd niet goed zat.
Al snel was het duidelijk dat ik meer hulp nodig had. Ik ging op gesprek op een PAAZ-afdeling (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) en we besloten om me te laten opnemen. Shit, dit was heavy en zwaar. Hoe moest ik dat doen met een dochtertje van anderhalf jaar? Mijn partner zou voor haar moeten zorgen. Hij had nog nooit voor haar gekookt, was nog nooit langer dan twee uur met haar alleen geweest, had haar nog nooit in bed gelegd en haar nog nooit getroost ’s nachts … Hij had zich vastgebeten in de verbouwing en wou zoveel mogelijk zelf doen, ten koste van alles. Hoe zou dit verlopen?
Er volgde een gigantisch zware periode voor ons. Mijn traject was zwaar, ik bleef psychosomatische symptomen en paniekaanvallen hebben. Na drie weken was het geduld van mijn partner op en wou hij dat ik naar huis kwam. Ik moest thuis maar verder mijn best doen. De zorg voor onze dochter en de verbouwing waren te veel voor hem. Maar ik kon het niet, nog niet, naar huis gaan. Ik functioneerde nog niet terug normaal.
De volgende weken verliepen vreselijk, er werden dingen gezegd die nu nog wonden hebben achtergelaten. Deze periode heeft ons enorm getekend. Ik had het gevoel dat hij me on de steek liet, op zo’n zwaar moment in mijn leven. Ik ben mijn mama eeuwig dankbaar voor haar hulp en steun in die periode, ik heb haar nog nooit zoveel gebeld als toen en ze was er altijd als ik naar huis mocht komen. Ze heeft ongelooflijk goed voor mijn dochter gezorgd.
We zijn de voorbije twee jaar enorm op de proef gesteld met dingen die ons overkomen zijn. Tot nu, een jaar na het verlies van ons tweede kindje, verloopt het stroef. Ik blijf lichamelijk last hebben en ervaar snel en veel stress. Onze relatie voelt als ‘niets’ meer aan, het is hard werken.
Onze dochter is ondertussen 2,5 jaar. Het is een zalige meid. Zij geeft me moed om elke dag door te gaan. Ik geniet van onze momenten, het geeft me balans en rust. Hoe het in de toekomst verder zal gaan weet ik niet. Er blijven vragen. Kan ik het aan om terug zwanger te worden? Hoe gaat het tussen ons verder …? De thema’s grenzen aangeven en voor mezelf zorgen zijn wel belangrijk geworden, dat is een grote les geweest voor mezelf.
Tinne
