Moederdag, de dag waarop ik geen mama werd
Toen ik acht weken zwanger was gingen we een eerste keer op controle bij de gynaecoloog. Ik was toen zo misselijk als een krab. Dat zat wel goed, dacht ik. Tijdens die eerste echo kregen we de verrassing van ons leven: niet één maar twee kloppende hartjes. Twee baby’s in mijn buik, een tweeling! (Wat ook meteen die vreselijke misselijkheid verklaarde, want een tweelingzwangerschap zorgt voor meer zwangerschapshormoon en dus meer misselijkheid.) Wat een heerlijk nieuws. Ons geluk kon niet op! En zeker toen we enkele weken later te horen kregen dat ik zwanger was van een jongen en een meisje. Het plaatje was perfect.
Ook de 20 weken echo zag er helemaal prima uit. “Dit zijn twee blije kindjes”, zei de gynaecoloog toen nog. Maar niet veel later viel ons perfecte plaatje in duigen.
14 augustus 2015, na ruim 22 weken zwangerschap braken mijn vliezen. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. De kindjes zaten allebei in een aparte vruchtzak. De vruchtzak waar ons zoontje in zat was gescheurd. Maar ook met een beperkte hoeveelheid vruchtwater zou hij het nog kunnen halen, vertelden ze ons in het ziekenhuis. Ons meisje haar vruchtzak was nog ongeschonden, met haar was er niets aan de hand. Dus nu maar hopen dat ze allebei nog lang genoeg zouden blijven zitten.
Die avond begon ik last te krijgen van mijn buik. Een stemmetje in mijn hoofd begon paniekerig te roepen dat dit beginnende weeën waren. Maar dit kon niet. Dit mocht niet. Mijn kindjes moesten het halen. De dag nadien was duidelijk dat het toch weeën waren. Op dat moment wist ik dat ik mijn beide kindjes zou kwijt geraken. Want onder de grens van 24 weken grijpen ze niet in. Ik zou mijn kindjes niet kunnen houden.
Ik kreeg een epidurale, wat hielp tegen de fysieke pijn. Konden ze ook maar een spuitje geven tegen de emotionele en mentale pijn ... Want dit was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen: ik voelde ons meisje nog even schoppen. Ik weet dat zij het was, want het was bovenaan in mijn buik waar zij lag. Ik voelde haar nog, maar de bevalling was op gang gekomen dus ik kon niet anders dan persen. Ik wilde haar, hen allebei, zo graag houden. Maar mijn lichaam had anders beslist.
Ons zoontje Kasper werd dood geboren. Ons dochtertje Nora kwam enkele minuten later levend ter wereld, liet even van zich horen en overleed toen ook. Onze kindjes werden geboren op 15 augustus. In Antwerpen vieren we dan Moederdag. Wat een mooie dag hoort te zijn, werd voor ons een zwarte dag. Moederdag, de dag waarop ik géén mama werd. Want zonder warme, wriemelende babylijfjes die ik in mijn armen kon sluiten, voelde ik me geen mama.
De dagen, weken en maanden nadien waren een emotionele rollercoaster. Vaak leek het alsof we dit verdriet, deze pijn, nooit te boven zouden komen. Maar we vonden onze weg hierin. En ook al is het een torenhoog cliché, het is echt wel waar: de tijd heelt wonden. Of beter: de tijd neemt de scherpe kantjes weg. Verdwijnen zal dit nooit. En dat hoeft ook niet, dat wil ik niet. Ze zijn en blijven een deel van ons, van ons leven. Ook al zijn we intussen vijf jaar verder en ben ik nu mama van Nina (4 jaar) en Arno (1,5 jaar).
Ik schreef mijn verhaal neer. Want ik vind het belangrijk om ons verhaal te delen. Zo hoop ik het taboe rond zwangerschapsverlies en stilgeboorte verder wil doorbreken. Toen wij onze kindjes moesten afgeven kende ik niemand die zoiets had meegemaakt. Het leek of alleen ons dit overkwam. En dat deed pijn, bovenop de pijn van ons verlies. Gaandeweg hoorde ik meer en meer verhalen van andere mama’s en papa’s. En dat gaf steun. We zijn niet alleen. Je bent niet alleen.
Gastmama Isabel, auteur van ‘De herfst kwam te vroeg’
