Worden onze zwangerschappen niet overgemedicaliseerd?
Misschien start ik hier ongewild een hevige discussie mee. Maar ik vind dat onze zwangerschappen te veel gemedicaliseerd worden. Een oud gezegde vat het mooi samen: ‘een zwangerschap is geen ziekte’. Wel, waarom voelt het dan soms zo?
Vele afspraken lijken me niet allemaal nodig
In mijn Kind en Gezin-boekje staan vele afspraken. Ze lijken me niet allemaal nodig. En ik weet dat ik vrij ben om zelf te kiezen hoe vaak ik een echo laat nemen. Maar als je onzeker en onervaren bent en de persoon die je kind ter wereld moet brengen stelt je voor bij regelmaat terug te komen, dan ga je toch niet discussiëren? Als ik de verhalen van mijn eigen moeder mag geloven, hadden zij maar twee echo’s. Nu krijg je standaard bij elk consult een echo en een keuze uit diverse prenatale screeningmogelijkheden. Willen we niet te veel al vooraf weten?
Goede begeleiding is wel positief
Ik spreek me niet uit tegen een goede begeleiding. Het lijkt me een goede zaak dat dokters ons aanmoedigen om bijvoorbeeld ons gewicht, onze bloeddruk en de groei van de baby bij te houden. En in sommige gevallen is intensieve medische begeleiding ook noodzakelijk.
Maar al die (pret)echo’s, uren in de wachtzaal voor een standaard onderzoekje… Hebben wij dat écht nodig? Uiteindelijk gaat de natuur haar gang. Hoe hard we ook proberen dit natuurlijke proces van groei in de hand te houden, er blijven (voorlopig nog) een aantal onvoorspelbare factoren meespelen. Zaken die we tot aan de bevalling niet kunnen meten of zien.
Elke ouder maakt vrije keuzes. Maar misschien is het wel nodig dat we eens stilstaan bij hoe onnatuurlijk vaak wij in onze westerse wereld medisch bezig zijn met een natuurlijk fenomeen als zwangerschap.
