Moederdag: verwachtingen versus realiteit

Hoe graag ik hen ook zie en nooit nog zonder hen zou kunnen of willen, de impact van het mama zijn is voor mij toch als serieus vuurwerk … Schoon, intens, maar ook knallend en de pijlen soms naar alle kanten schietend. Vaak smacht ik naar de stilte. Maar ok, aangezien ik nooit half werk lever, heb ik me ten volle gesmeten in het moeder zijn. Zo goed en zo kwaad als het kon, en binnen de mogelijkheden, want energiegewijs stond ik al voor een moeilijke puzzel.

Ik was er helemaal klaar voor

Maar dus terug naar mijn troon en mijn glansrol voor de dag. Yes, ik was er helemaal klaar voor en vroeg me zelfs luidop af of het misschien beter zou worden dan verjaren, want die extra jaren op de teller worden ook steeds minder aantrekkelijk.

De jongste was voor de gelegenheid extra vroeg wakker en traditioneel ben ik op zondag de gelukkige om ‘de vroege shift’ in goede banen te leiden (of was het lijden). Ik hoop nog even kunnen te blijven liggen en als de dochter ook wakker is, laat ik ze al gauw even beneden hun plan trekken. Ze zijn door het dolle heen, want ze hebben een mier ontdekt en dat mieren-vernietigingsplan loopt al snel uit de hand. Tijd dus om op te staan.

Laatst hebben die twee duveltjes op een onbewaakt moment een druivenfestival gehouden. Het feest bestond uit een soort pletten van de druif (helaas zonder wijnvoorraad als resultaat). Met als gevolg: mieren die op het plakkend goedje afkwamen. En, mijn poetsmanie ten spijt, blijven die mieren vlotjes de weg vinden als er hier of daar eens een voedselspoor achterblijft. Met andere woorden, ik kan dus meteen in de kuis vliegen, een afwasmachine uitladen, ontbijt op tafel toveren, mezelf snel klaar maken en de kinderen nog op een verplicht badritueel trakteren (want als we die hun gang laten gaan, zou zelfs een wekelijks wasje hen te veel zijn).

Poging tot glamoureuze foto’s

Tuur vraagt naar een ‘carwasje’, maar vergist zich dus met een ‘kattenwasje’. Natuurlijk, eens ze dan toch in het bad zitten, willen ze er niet meer uit. Terwijl manlief de boodschapjes doet, probeer ik de dresscode optimaal te krijgen. Want stiekem heb ik glamoureuze foto’s op het oog als souvenir aan ‘mijn Koninginnedag’. Niet perse om te stoefen op social media, al gebeurt dat heel soms ook wel eens. Maar gewoon voor mezelf en mijn eigen ideale wereld. Natuurlijk is het terras nog niet gebruiksklaar en ben ik weer volop in de weer om het wat proper en gezellig te maken. De enkele pogingen van selfies van ‘me & my clan’ trekken op geen fluit, want de zon schijnt in onze ogen en de kinderen hebben grote stukken rozijnenboterham in hun mond. Hongerig als ze zijn, hebben zij geen boodschap aan de brunch die nog volgt.

Dan volgt eindelijk een gezamenlijk moment aan de tafel en krijg ik wel degelijk my 5 minutes of fame. Ik val in de prijzen met een mooi gedichtje, een knallend knutselwerkje en enkele cadeautjes. De brunch smaakt en op mijn vriendelijk én uitdrukkelijk verzoek worden er enkele geslaagde foto’s genomen … En dat was het dan, want dan gaat het leven en het mama zijn natuurlijk gewoon voort.

Met te veel decibels voor mijn oren, te veel rommel voor mijn ogen, de ultieme scheidsrechterrol die je krijgt toegewezen in de heftige broer-en-zusvetes, de rol van cateraar voor de daaropvolgende maaltijden en het zoeken naar eindeloos geduld als dat voedzame bord ook nog eens opgegeten moet geraken. Als partners-in-crime lijken ze ons gezag bij elke mogelijkheid te saboteren. Tussendoor klinkt een irritant en eeuwig gesnuif met dank aan de eindeloze verkoudheden.

Wanneer zal het bij hen doordringen dat een neus snuiten niet enkel voor grote mensen is? Er sneuvelt een bord, er stromen tranen,… De muren lijken weer op me af te komen en we maken de fout om er niet even op uit te trekken, waardoor de dag eindeloos blijft duren.