Momlife: soms gaat het gewoon allemaal niet goed. En is er zweet. En is het messy

Ziek en oorpijn

Ik had deze week een helse dag. Werkelijk alles liep fout wat er fout kon lopen. De week was begonnen met de school die me in de namiddag opbelde: de oudste was ziek. Kun je haar komen halen? En ik dacht: ‘Ik doe dat wel gaan. Dat moet wel.’

De volgende dag hield ik haar dan maar thuis, maar zo ziek leek ze eigenlijk niet. Oké, een mens regelt het werk, want ik denk: er zal wel iets zijn, ze zag er toch wat pips uit. De jongste had een ontstoken oog, maar alla, zij kon toch naar school, vond ik.

De dag begon en heel even, voor een uur, had ik het onder controle. De oudste lag te chillen in de zetel, ik was een beetje aan het werken. Tot de telefoon ging. De school: kun je de jongste komen halen, want ze klaagt van oorpijn.  Ik dacht: ‘Het zal wel gaan. Ik fiks dit wel even. Bellen naar huisarts en hoppa! Bye bye kinesist, dat zal voor een ander keertje zijn.’

Overdreven of echt?

Het was het begin van een compleet crazy dag. Ik zou hier een heel verslag kunnen doen, maar ik ga het jullie besparen. Kort gezegd: er was een oorontsteking, er was veel drama bij huisarts 1 (want dat kind had écht pijn) en veel drama om de oor- en neusdruppels die in de respectievelijke lichaamsdelen moesten worden gegoten. Maar er was nog meer drama toen de oudste blijkbaar al rolschaatsend in haar oog had gestoken en werkelijk amper haar oog kon openen.

En ik dacht: ‘Nee… Dit gaat effe niet meer. Ik kan. Dit. Effe. Niet. Meer. Aan.’

Het was op. Echt waar. Nu moet ik wel zeggen dat mijn gezondheid nog altijd niet goed is; ik ben de halve winter ziek geweest, no kidding, lange longinfecties en zo van die dingen. Dus ik ben er zelf amper bovenop. Maar ik geraak er wel. Dacht ik. Tot de oudste weer stond te huilen. En het ergste was: het was écht erg… Er wàs echt iets met haar oog. Dat besefte ik twee uur later, toen ik toch een tweede keer een huisarts regelde. Hoewel ik het nog niet helemaal zeker was… Overdreef ze nu echt niet? Wat kan er nu gebeuren met een oog?

Krak zei mijn moederhart

Ik vroeg het aan de kapster, bij wie mijn kleuter het even compleet uithing een beetje later. Nu ja, wel op een schattige wijze, maar toch… Nee, dat zal wel niets zijn, zei ze. Wij moeders onder elkaar, weet je wel. Ik kon amper nog een glimlach op mijn gezicht krijgen, zo uitgeput en moe was ik. Slecht gezind zelfs, en ik had het bijna op de kapster uitgewerkt. Ik heb dan maar snel even een korte opsomming gegeven van de feiten, zodat ze een beetje mee was. En gelukkig was ze, sister of the same hood, meteen mee.

En toen zat ik uitgeblust voor de tweede keer bij de huisarts. Omdat het moest. Maar het ging eigenlijk niet meer. ‘Er is veel drama, ik denk niet dat er iets is.’, mompelde ik. Tot ik het krasje zelf op mijn dochters mooie oogje zag… Mijn moederhart brak. Ik geloofde haar niet, terwijl ze echt pijn had… Krak.

Het kan niet altijd gaan

Er was eigenlijk vrij weinig om trots op te zijn die dag. Het ging gewoon allemaal niet goed.

Ik bood mijn excuses aan de oudste aan. Probeerde dat toch te doen. ‘Sorry liefje, dat mama eerst zo geroepen had, ik had net de hele afwas gedaan en was zo moe. En het was al zoveel geweest, ik wist echt niet dat het zo erg was.’

Ik wou het haar nog honderdduizend keer zeggen. Ze was zo lief, maar ik geloof niet dat ze echt doorhad hoe hard ik het meende.

Maar ik weet ook dat ik niet te hard moet zijn voor mezelf. Ik moet me er echt over leren zetten. Over het feit dat het niet altijd kan gaan omdat het moet.

Soms gaat het gewoon niét. En is alles messy. En zweterig, en luid, en roeperig, en veel…

En draait alles gewoon om te blijven ademen tot het gedaan is. Dat besefte ik toen ik, op één of andere miraculeuze wijze toch nog op mijn eerste pilatesles geraakt was. En ik genoot weer. Kon weer letterlijk effe ademen.