4494fi.jpg

Na de babytijd: met pijn in het hart terug aan het werk

8/01/2018
Mamabaas
Door Mamabaas

Na een drukke en best wel vermoeiende zwangerschap waarin ik moest studeren, stage lopen en een eindwerk schrijven met thuis een bijna vierjarige grote zus (in wording) en een man die af en toe ook nog wat aandacht wou, beviel ik begin deze zomer van een tweede wolk van een dochter. Werk leek op dat moment een ver-van-mijn-bedshow.

Drie drukke jaren

Ik had tijdens mijn laatste stageperiode vernomen dat ik op de betreffende dienst in januari kon starten als vroedvrouw, dus zonder enige zorgen ging ik vijf en een halve maand samen met mijn baby tegemoet. 'Welverdiend ', zo vond iedereen. 'Mama zijn, studeren én terug zwanger, wauw, wie zal je dat nadoen!'. 'Geniet nu maar van je welverdiende rust!'.

Oké, ik had dat eigenlijk wel goed gedaan. Een driejarige bacheloropleiding met een propvol lessenrooster, eindeloos veel stages en zware examenperiodes met een baby van 5 maanden oud  die doorheen mijn opleiding verder uitgroeide van peuter tot kleuter en een echt meisje werd met (net zoals haar mama ;-)) een eigen willetje en karaktertje. Het was soms heel wat.

Gelukkig had ik heel veel steun en hulp van haar papa die doorheen diezelfde periode ook 'uitgroeide' van mijn vriend tot mijn verloofde tot mijn man. Oké, het waren echt drie drukke jaren geweest. Maar goed, ik leg de lat voor mezelf erg hoog, dus ik had niet anders gewild dan met grote onderscheiding te kunnen afstuderen eind juni. Alle druk en stress vielen plots van me af. Alles kon en niets moest. Relax en uitkijken naar de baby.

Tweede prinses

Een drietal weken later was ze daar, onze tweede prinses. De bevalling zelf verliep heel vlot. Ik kreeg deze keer geen knip, de borstvoeding kwam supervlot op gang (dit was mijn eerste keer, want de oudste had flesjes gekregen), en ik had buiten de eeuwige vermoeidheid eigenlijk nergens last van.

Mijn baby dronk goed, kwam flink bij en huilde alleen als ze honger had. Echt een droom dus.

Ik had nog een zee van tijd tot januari met nog heel wat gebeurtenissen om van te genieten en naar uit te kijken: de grote vakantie met mijn twee meisjes, het verjaardagsfeestje van de oudste dochter, de doop, een reisje naar de zon met ons viertjes, de feestdagen... Ik was zelf ook veel geruster en rustiger dan bij mijn eerste en genoot van elke dag met mijn kleine meisje.

Soms nood om te ventileren

Ik geef toe, ik heb ook wel eens gehuild die eerste weken/maanden.

Je hormonen slaan nog op hol, de nachtrust is niet wat het zijn moet en die zogenaamde zee van tijd elke dag lijkt meestal niet te volstaan.

De baby voeden, de oudste dochter op tijd op school krijgen, terug naar huis, de baby voeden, zelf iets eten, opruimen, de baby voeden, het huishouden, pampers verversen, de oudste afhalen van school, spelen met de oudste, de baby voeden, koken... Meer dan het noodzakelijke zat er bijna nooit in, en een momentje tijd voor mezelf al zeker niet. En dan spreek ik zelfs nog niet over tijd voor mijn relatie.

Gelukkig was ook mijn man, die sinds kort een nieuwe en drukke job had, erg moe en eisten we dus niet zoveel van elkaar. 'Het zal wel verbeteren', zeiden we dan tegen elkaar. Een baby vraagt nu eenmaal heel wat aandacht en energie.

Maar af en toe moest ik wel eens ventileren. 'Het is soms allemaal best wel lastig en druk, én ik ben moe'. Daar was de eerste maanden van alle kanten heel veel begrip voor.

Begrijp me niet verkeerd, ik zou het allemaal niet anders gewild hebben. Je doet al die dingen eigenlijk automatisch en met ongelofelijk veel liefde. Echt, ik zou die eerst maanden het liefst één voor één willen overdoen, en daar neem ik die vermoeidheid, de rush, de weinige tijd voor mezelf en mijn man graag nog eens bij. Want laat ons eerlijk zijn, hoe zwaar die eerste maanden met een nieuwe baby soms ook zijn, ze zijn echt zo voorbij. En dan kijk je met heimwee terug naar de periode dat je kinderen 'baby' of 'nog klein' waren.

Eerste dipje: bijna terug aan het werk

Zo gebeurde het ook bij mij. De zomervakantie was in twee tellen voorbij, en september was een heerlijke nazomermaand. Ik bracht elke dag de oudste te voet naar school met de baby in de buggy. Zalig. Oktober kwam en onze schat werd gedoopt. Enkele weken later vertrokken we voor een weekje op vakantie met ons gezinnetje. Wat heeft dat ons deugd gedaan. De oudste speelde de hele dag in het zwembad en we wisten haast niet dat we een baby mee hadden, zo braaf was ze.

Terug thuis kreeg ik voor het eerst een dipje. Het was inmiddels al half november en december stond precies al op de loer. Waar waren die maanden plots naartoe? Het was de eerste keer dat ik me realiseerde dat die zee van tijd stilaan op zou raken. Het besef dat ik over anderhalve maand aan het werk zou moeten en mijn kleine meisje voor het eerst zou moeten loslaten maakte heel wat in me los.

Plots ging het van zorgeloos genieten en leven van dag tot dag naar het doorsturen van enkele wensen en voorkeuren naar mijn werk voor de maand januari. Gesprekken als: 'Vraag je dan een vroegdienst want ik ben die dag heel laat thuis?', en: 'Komt jouw mama of mijn mama die dag voor de kids zorgen?', werden vaak gevoerd. Euh... pardon? Voor de kindjes zorgen? Er moet helemaal niemand anders voor ze zorgen! Ik wist natuurlijk wel dat dit eens nodig zou zijn, maar dat was toen echt nog het laatste waar ik aan wou denken. Ik en alleen ik wil voor ze zorgen.

Buitenwereld vindt dat het welletjes is geweest

Ondertussen heb ik min of meer vrede genomen met het feit dat ik binnenkort moet gaan werken.

Als ik nu nog eens tegen iemand durf te zeggen dat ik moe ben of soms weinig gedaan krijg, heb ik er vaak onmiddellijk spijt van. Het begrip heeft al dikwijls plaatsgemaakt voor reacties als: 'Je zal er deugd van hebben om terug te gaan werken.' of tegen de baby: 'Het zal goed zijn dat je naar de crèche kan hé!'. De buitenwereld lijkt te vinden dat het welletjes is geweest.

Oké, dat is misschien wel zo en ik weet ook wel dat dit niet kan blijven duren. Ik prijs mezelf al heel erg gelukkig dat ik zo'n lange periode thuis heb kunnen zijn. Ik ben er ook van overtuigd dat ik niet de persoon zou zijn om nooit meer te gaan werken en altijd thuis te blijven. Alleen maar mama zijn en het huishouden doen zou me op lange termijn ook niet meer de voldoening geven die ik nodig heb.

Het zal me ook goed doen om terug meer sociaal contact te hebben met collega's, of eens een voormiddag voor mezelf voor een laatdienst is zeker ook welkom. Boodschappen doen zonder te moeten sleuren met een maxi cosi, eens naar de kapper kunnen gaan, het huishouden kunnen doen zonder 'gestoord' te worden... 

Bovendien hebben mijn man en ik ook nog wel wat plannen voor ons gezin in de toekomst. Een tweede inkomen zal welkom en noodzakelijk zijn, maar dat neemt niet weg dat het toch pijn zal doen. Ik ben en blijf 'een echt mamaatje' zoals mijn man dat altijd wel heel lief zegt.

Gek makende emoties horen er soms bij

Ik zie mijn job zeker zitten en het is iets wat ik doodgraag doe, maar het zal toch met een heel klein hartje zijn dat ik op mijn eerste werkdag heel binnenkort thuis zal vertrekken. Het liefste zou ik vanaf die eerste werkdag de tijd een paar weekjes doorspoelen totdat ik mijn draai al wat gevonden heb. Want die eerste werkdag, die eerste dag crèche, die eerste dag niet aan de schoolpoort kunnen staan, die eerste dag dat iemand anders voor mijn meisjes zal moeten zorgen... mijn mamahart zal toch een beetje breken.

Maar ik bedenk me dan ook wel dat ik me eigenlijk niet anders zou willen voelen en prijs mezelf heel erg gelukkig met mijn gezinnetje. Mamaliefde is gewoon echt iets heel bijzonders, en daar horen op heel wat belangrijke momenten nu eenmaal allerlei (en soms gek makende) emoties bij...

Sarah V.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes