Na de zoveelste discussie: kunnen we met meer bewondering naar elkaar kijken in plaats van te veroordelen?

Waarom doen we dat toch?

Waarom proberen we keer op keer elkaar de loef af te steken? Waarom doen we dat toch?

Ik heb ook de indruk dat het vooral de jonge mama's zijn die hieraan ten prooi vallen, de ietwat ervaren rotten zijn deze fase al wat ontgroeid, zo lijkt het.

Misschien is het dat, terwijl we de mond vol hebben van de groeifasen van onze kindjes, vergeten we dat we zelf verschillende fasen doormaken als mama.

Als nieuwe mama, in de eerste levensjaren, zijn we onzeker en denken we dat alles rond ons draait. We ontdekken de wereld van het moederschap met vallen en opstaan. Wanneer niet alles verloopt zoals gepland, krijgen we driftbuien en hangen we het af. We hebben lak aan wat de rest denkt en doen gewoon ons zin. En we zijn soms meer bezig met hoe iemand anders het doet, dan met hoe we het zelf doen.

Wanneer we wat jaren achter de kiezen hebben, slagen we er al eens in om te relativeren. We kijken wat meelevend naar de jonge mama's, denken bij onszelf: zo waren wij ook! Maar af en toe hervallen we nog eens. Net zoals onze kleintjes nog eens graag echt spelen met peuterspeelgoed, durven wij nog eens onzeker te worden of die competitiedrang de overhand te laten nemen. Maar we weten beter…

Wat er echt toe doet

Maar dan is daar de mamapuberteit… alsof jullie er samen doorgaan! Jouw kind doet je twijfelen, je omgeving doet je weer twijfelen, je zet je af tegen goede raad, jij kent je kind tenslotte het beste! Of niet? Vergeet je je kind niet? Misschien heeft het wel een mening… samen komen jullie er wel uit.

Om dan geleidelijk aan los te laten… samen groot worden, en te beseffen dat het er helemaal niet toe doet hoe je op de wereld bent gekomen, of welke melk je in begin gekregen hebt. Wat ertoe doet is dat je een fijne, zorgzame, verantwoordelijke persoon op deze wereld gezet hebt. Eentje die de juiste waarden heeft meegekregen, zoals niet oordelen over anderen en verdraagzaam zijn, medeleven tonen en empathie bezitten.

Kijk eens naar je eigen mama

Je kind zal er niet wakker van liggen welke melk het gehad heeft en of je hebt liggen kermen van de pijn. Want eerlijk? Is dat jouw bezorgdheid als je naar je mama kijkt?

Als ik naar mijn mama kijk, dan heb ik alleen maar bewondering. Dan lig ik niet wakker van de melk die ik vroeger kreef, of de verdoving die vooraf ging aan mijn bevalling. Ik ben trots dat ze mij op de wereld gezet heeft, en dankbaar voor alle kansen die ik gekregen heb.

Laat ons eens wat meer met bewondering naar elkaar kijken, in plaats van met die blik die neerslaat en veroordeelt.

Gastmama D.