Na het moederschapsverlof: back to life, back to reality
Ik weet nog goed dat ik voor de start van mijn zwangerschapsverlof dacht '4 maanden verlof, dat is nu toch echt lang. Tegen dat ik terug begin te werken is de zomer alweer bijna voorbij.'
En hier zitten we dan. Morgen is het ermee gedaan. Die 4 maanden zijn voorbijgevlogen. Het lijkt nog maar enkele weken geleden dat ik in het moederhuis was. Net bevallen.
Genoten van de babywereld
Om misverstanden te vermijden, ik doe mijn werk graag. Ik heb een fijne werkgever, leuke collega’s, veel afwisseling. Ik kijk ernaar uit om weer aan de slag te gaan. Terug wat projecten, gesprekken met volwassen mensen in een professionele omgeving. Mijn leven gaat nu opnieuw de agenda volgen van het pre-babytijdperk. Al is er nu wel een baby en we gaan onze weg moeten vinden om die puzzel zo optimaal mogelijk in elkaar te laten vallen.
En dat zal zo aanpassen worden. De laatste weken heb ik in mijn eigen, kleine babywereld geleefd. Ik heb amper gevolgd was er zich in de wereld afspeelde. Ik genoot. Van mijn kleine meid, hoe ze elke dag veranderde, hoe ze elke dag iets bijleerde. Ik genoot. Van de wandelingen met mijn dochter. Van de koffietjes op het terras van ‘t Hoekske. Van de lunch’kes met vriendinnen. De avondjes met mijn man. Onze vakantie in Frankrijk. Ik durf het bijna niet zeggen, maar ik zat/zit echt op die fameuze roze wolk (al heb ik ook eerst op enkele onweerswolken gezeten).
En nu is het gedaan. Ik moet mijn dochter van ocharme 3,5 maanden gaan afgeven in de crèche en bij de grootouders. Ik en mijn man zullen niet meer de enige personen zijn die instaan voor de zorg en opvoeding van onze dochter. Er komen andere partijen bij. Partijen die dat op hun manier gaan doen. Een andere manier dan mijn manier.
Zij gaat dat kunnen en ik ook
Is dat erg? Een beetje wel. Maar eigenlijk ook niet. Mona gaat ongetwijfeld veel vriendjes maken in de crèche, veel leren en spelen. En verwend worden bij de oma’s en de opa’s. Ik kijk al uit naar de heen-en-weer boekjes.
En ik ben misschien ook gewoon een beetje aan het overdrijven. Vroeg of laat zou ik toch aan het werken moeten (damn you money). Het genieten van en met mijn dochter stopt niet nu ik terug ga werken. Het gaat gewoon anders zijn. Geen 24u/24u meer samen. Geen fulltime mama meer.
Mama gaat weer een klein beetje meer terug gewoon Annelies zijn. Maar als ik ‘s avonds en in het weekend die kleine meid bij mij heb, ga ik er weer dubbel zo van genieten.
Is dit nu een deeltje van het mama-zijn, loslaten?
Kleine Mona gaat dat goed doen. Mama gaat dat ook kunnen.
Wish me luck.
Ik ga proberen niet te wenen.
