De tol van de babyjaren: het mamageheugen
Overleven die eerste maanden
Gelukkig kon die kennis ermee lachen. ‘Ja, er zijn nog wel mensen die dat dat al gezegd hebben’, zei ze, en ze ging er verder niet meer op in. Maar achteraf zat ik er in de auto wel mee in mijn hoofd: waar zàt ik eigenlijk met mijn gedachten die eerste maanden na de bevalling? Ik herinner me de geboorte zo kristalhelder, als was het gisteren. Wat nadien volgde, vloeit al snel over in blurry toestanden.
Ik weet nog hoe ik me voelde (hondsmoe), maar hoe moe exact, dat nu ook weer niet. Ik weet nog dat het druk was met al die voedingen, maar hoe druk, tja. Ik kan het alleen nog reconstrueren aan de hand van het boekje van Kind & Gezin, waar ik bij de eerste keurig had genoteerd wanneer ze voeding kreeg. Lees: bijna constant, eigenlijk. En dan komt het wel wat terug. Dat overleven in die eerste maanden.
Wazige aaneenrijgingen van momenten
En dan word ik altijd wat boos op mezelf, omdat ik denk: damn, had ik het maar wat bewuster meegemaakt… Heb ik wel genoeg naar hen gekeken als ze zo klein waren? Heb ik alles wel voldoende opgeslorpt? Want het is wat het is: die babymaanden glippen weg als zand tussen je handen. En achteraf krab je je soms in je haar als je weer zo’n pasgeboren baby ziet, omdat je je niet meer helemaal kunt herinneren dat die van jou ook ooit zo klein zijn geweest… Echt, je vergeet dat écht!
Ik weet dat ik meer heb kunnen genieten van mijn tweede kind… Cliché o cliché, maar het was wel zo: ik wist wat er ging komen en kon die ‘overlevingsstatus’ beter plaatsen. Ik wist: het hoort er nu eenmaal bij, zij kan er niets aan doen.
Maar zelfs bij mijn tweede blijven die eerste maanden een wazige aaneenrijging van momenten. Haar eerste kreet. Het ziekenhuis, en toen we thuiskwamen. De eerste keelontsteking en de vele uren rondwandelen in de living. De eerste lach. Haar guitige blik, haar gekir. En dan herinner ik me ineens weer dat de oudste dat ook deed, zo heel erg luid kirren en koeren doorheen heel het huis. Gelukkig heb ik daar nog filmpjes van, ik word er altijd zo geweldig blij van als ik dat opzet…
Doorzeefde mamageheugen hoort erbij
Ik besef dat het er ook bij hoort, dat doorzeefde mamageheugen. Je kunt nu eenmaal niet alles opslaan. Je lichaam is zo moe in die periode dat het moet kiezen en prioriteiten moet stellen. Het is alsof het een deal met je afspreekt: ‘Jij zorgt voor de baby, ik (lichaam) probeer intussen wel te overleven. En is er nog wat ruimte over, dan kunnen we eens iets onthouden en opslaan in die zeef daar bovenaan in je hoofd.’ Yep, want eerlijk, die hormonen hebben er ook al geen deugd aan gedaan daarboven…
Je kunt dus nog zoveel zeggen tegen iemand die voor het eerst zwanger is: ‘Probeer zoveel mogelijk te onthouden!’, ook dàt lichaam zal haar prioriteiten stellen. En uiteindelijk onthoud je als moeder altijd wel het belangrijkste. Hun eerste keertjes. Hun geurtjes. Hun blik als ze voor het eerst ook even verliefd naar je kunnen terugkijken…
En ik kan me nog zoveel voornemen om vanaf nu alles zoveel mogelijk op te slorpen en te proberen opslaan in mijn grijze hersenpan met intussen keiveel gaten, maar ik weet ook: mijn lichaam stelt nog altijd haar eigenwijze prioriteiten. En toch… doet het me wel iets meer beseffen dat er elke dag wel iets moois te rapen valt. Maar dat je dat nu eenmaal niet altijd kan zien of opslaan door allerlei omstandigheden - noem het mamavermoeidheid, veel aan je hoofd hebben, whatever...
Dat je niet alles kunt opslaan, ook al zou je elk snifje, elk geluid en elk moment willen vast beitelen voor altijd. Nu ja, misschien niet elk geluid (weeeeiiih), maar toch, je weet wel wat ik bedoel.
Ik zal ze toch nog eens een keertje extra tegen me aantrekken en opsnuiven. Want het toch vooral nu te doen, op dit moment, vandaag. En als ik daar toch ergens iets van opsla hierboven, dan is dat mooi meegenomen… :-)
