Nergens beter dan Thuis

De eerste afleveringen van Gossip Girl, een reeks rond het reilen en zeilen van stel verwende tieners in New York die elkaar episode na episode de duvel aandoen, zonder dat dit een grote impact op hun vriendschapsrelaties heeft, leek mijlenver van mijn leefwereld. Enkele jaren later werden roddelcircuits, slechte plannetjes en samenzweringen mijn deel. Ok, weliswaar in Antwerpen, Berchem en niet in de Upper East Side van New York, maar toch.

Thuis, mijn dagelijkse portie ergernis

En dan is er Thuis, sinds jaar en dag mijn getrouwe dagelijkse portie ergernis, in mijn huiskamer afgeleverd door de openbare omroep. Die personages van een soap als Thuis, die hebben nu toch echt geen leven, verzuchtte ik vaak tegen mijn moeder bij het debriefen na een uitzending. De opbouw van elke aflevering is simpel: we beginnen bij het ontbijt, voorzien van product placement, dan vertrekken de personages naar hun job. Koffiepauze, insert meer product placement. Ze nuttigen lunch, ze werken nog wat, keren huiswaarts, gaan groente snijden voor het avondeten. Eten, werken, koken, eten, TV kijken (als je Frank of Simonneke bent), naar bed.

Af en toe zetten ze een stapje in de wereld, maar altijd op dezelfde plekken (De Frens, De Withoeve), immer opnieuw met hetzelfde handjevol mensen. Ze hebben amper hobby’s, amper vrienden. Valt er wat te vieren, zie je weer dat handjevol dezelfde mensen en daarachter een schaarse selectie onbeduidende figuranten. Saai, saaier, saaist, ware het niet dat hun grijze bestaan wordt opgeleukt met spannende intriges, leugens, verraad, romantiek, overspel,… Wat uiteindelijk altijd neerkomt op aanhouden met de man van om de hoek, want iemand anders kennen ze niet.

Geen weekends, vakanties of avonden

We zien ze nooit in het weekend, ze kennen geen vakantie, we zien weinig van hun avonden. De lange zomervakantie betekent een fast forward van de seizoensfinale vol cliffhangers naar de spannende ontknopingen aan het begin van het nieuwe schooljaar.

Een tweede kind later, heeft mijn dagelijkse realiteit de narratief van een Thuis-uitzending goed benaderd. Mijn wereld is klein geworden. Opstaan, boterhammen smeren, Kind 1 naar school brengen en dan de tijd opvullen tot Kind 1 van school komt en er avondeten gekookt moet. Die tijd vul ik bijvoorbeeld op met aanhouden met de man van om de hoek.

Soapserie als metafoor

Een soapserie als metafoor voor haar vader en ik. Wij opereren vooral tijdens de kantooruren. Spanning, actie, smaakvolle sensatie. De avonden en vakantieperiodes zitten in een onbestemd vacuüm dat we van elkaar niet te zien krijgen en dat overbrugd moet worden. We doen elkaar tig keer de duvel aan en belanden nog vaker weer in elkaars armen.

De seizoensfinale van vorig schooljaar kon tellen: minnares staat op bevallen en man vertrekt vlak voor de bevalling op vakantie met vrouw en kinders. Haar vliezen staan op springen. Is hij erbij of niet? Komt het goed of niet? Wat brengt september?

De zomer zoeft voorbij en plots zit hij weer aan tafel bij haar koffie te drinken alsof er nooit iets is gebeurd. Ditmaal met een park op de achtergrond, waarin een kind van hun beiden ligt te slapen.

Ouders die elkaar opnieuw belazeren. Familiedrama’s. Nieuwe personages. De verloren nonkel die na vijftien jaar in het buitenland plots weer in het dorp opduikt en een mening heeft. Hij is slecht. En zij is onnozel.