Niemand leek mijn verdriet na mijn miskraam te snappen
Er blijft een taboe rusten op miskramen. Zeker in de eerste weken van de zwangerschap die zo gewenst was. Het is toch ook beter zo? Waarschijnlijk was het kindje toch ziek of was er ergens een afwijking? Ik had toch ook al een gezond kindje? Zelfs twee gezonde kindjes? Er kwamen toch wel nieuwe kansen?
Maar ik keek er toch ook naar uit? Beseften ze dan niet dat dat kleine hummeltje in mijn gedachten al de hele tijd meeliep? Dachten ze er dan niet aan dat ik in mijn hoofd al de hele babykamer had gepland? Dat ik al exact wist hoe het geboortekaartje eruit zou zien? Zagen ze dan niet dat ik dat kleine kindje al bijna zag meespelen met de grote zus(sen)?
Het was niet alleen afscheid nemen van dat kindje dat er niet ging komen. Het was ook afscheid nemen van al die andere dingen. Al die plannen die ik stiekem al had gesmeed. Afscheid nemen van het gezelschap dat ik al enkele weken meedroeg in mijn lijf. Terug wennen aan mijn lichaam en mijn eigen zijn. Een plaats zoeken? Een plaats geven? Niemand scheen het te snappen. Dus werd er niet over gesproken. Probleem opgelost dan maar?
Niet voor mij … Zoveel vraagtekens blijven. Zoveel keer ‘wat als’? Zoveel keer een datum of een grens die passeert en ook weer vager wordt. Alweer afscheid nemen.
Zelfs toen ik dan het geluk mocht ervaren opnieuw zwanger te mogen worden, bleef ik achter met een dubbel gevoel. Dit maakt de miskraam niet goed. Dit is geen vervanging van het andere kindje dat zo welkom was. Dit zal de herinnering aan die vreselijke miskraam niet vervagen. Die pijn, dat litteken blijft!
En ja, ik ben supergelukkig met een gezond kindje op komst. Maar nee, deze keer is het niet onbezorgd. Zelfs al is de kleine garnaal uitgegroeid tot een baby’tje van 23weken en al 500gr in diezelfde buik die me ooit in de steek liet…. Zelfs al geeft elk schopje me vertrouwen, zelfs al is elke echo een geruststelling,… 40 weken hebben nog nooit zo lang geduurd.
Ik tel de dagen, weken en maanden af. Ben voorzichtig en behoedzaam om te gelukkig te zijn. En ook dit gevoel mag niet bespreekbaar zijn, zo lijkt het! Niemand die beseft wat er echt in dat hoofd en in die buik afspeelt. Is het kindje nummer 3 of kindje nummer 5? Ik weet het niet en kan het niet vragen, aan niemand.
Want je moet toch maar gelukkig zijn dat je deze keer al zo ver bent geraakt? Je moet blij zijn en er gewoon van genieten. Maar hoe doe je dat? Er is ook nog een hele weg te gaan, er kan nog zoveel mislopen. Of maak ik dat mezelf wijs?
En ik? Ik ploeter voort en tel de dagen af. En ja, ik ben gelukkig. Voorzichtig gelukkig.
Kleine pruts, je bent zo welkom!
Eline
