Wat ik bijleerde door mama te worden

De druk op je relatie

Ik weet niet hoe het bij andere koppels met kinderen zit, maar ik vind het complete waanzin om een kind te nemen om je relatie te redden. Die van ons ging er bij momenten haast aan onderdoor. We hadden natuurlijk wel een huilbaby en onze kleine man houdt er nog steeds van om zéér vroeg aan de dag te beginnen. In die eerste maanden hadden T. en ik met momenten ruzie omdat de ene een halfuur meer slaap had gehad dan de andere. We zaten zo ontzettend op ons tandvlees dat we de andere geen enkele seconde meer rust gunden, om het extreem uit te drukken ;-)

Daarnaast raak je elkaar sowieso wat kwijt in al het praktische dat bij een kindje komt kijken. De meeste gesprekken zijn er gewoon om dingen aan elkaar te vragen: ‘Doe jij dit? Oké, ik regel dat. Ga jij… Oh, en vergeet niet…’ Herkenbaar?

Onze dynamiek is er ook eentje van ‘elkaar aflossen, wissel van wacht’. Elkaar af en toe een pauze gunnen, maar waardoor er ook weeral minder tijd voor elkaar is. Maar ik weet dat ik een goede partner heb, want het zorgende aspect komt wel heel goed naar boven. T. en ik bewaken elkaars grenzen. Gaat het wat minder met de ene, zal de andere extra bijspringen. We hebben allebei ontzettend diep gezeten, dus we kunnen perfect van elkaar de alarmsignalen aanvoelen. Qua romantiek is het terug naar elkaar zoeken, maar ik weet nog steeds waarom ik met T. getrouwd ben. En voorlopig volstaat dit voor mij 🙂

(Tip in deze én zelf al gelezen en goedgekeurd: Liefde in de tropenjaren | Uitgeverij Lannoo)

Verloren vriendschappen

Een kind heeft impact op alle relaties, dus ook op vriendschappen. Tijdens de huilbabyperiode (die dan ook nog midden in corona viel), waren T. en ik zo hard bezig met ons hoofd boven water te houden, dat er geen ruimte was voor iets of iemand anders. Onze baby getroost krijgen, proberen te overleven op de weinige uren slaap, vechten tegen die zwarte depressiewolk die boven onze hoofden hing… Ik was, naast met L. natuurlijk, enkel met mezelf bezig.

‘Ik dacht dat je van de aardbol verdwenen was,’ zei een heel goede vriendin van me, die het me gelukkig vergeven heeft. Auwch.

Maar ze had wel gelijk. Ik ben nog altijd zoekende naar een evenwicht tussen het gezinsleven en het onderhouden van vriendschappen. Eén vriendschap is tijdens die periode onherroepelijk gestrand. Dus bij deze mijn excuses aan al mijn naasten die ik tekort gedaan heb (en dankjewel dat jullie gebleven zijn!). En wie (terecht) is gaan lopen: bedankt voor je vriendschap.

Last van het groene beestje

Natuurlijk is je eigen kind het beste, het mooiste, het meest geweldige en fantastische, etc. wat je overkomen is. Het neemt helaas niet weg dat je op bepaalde aspecten van het kind van een ander jaloers kunt zijn:

• Kinderen die braaf (door)slapen, bijvoorbeeld. Lieve kleine L. is vier jaar en functioneert véél te goed op die weinige uren slaap ;-)
• Al die prachtige, goedgemutste gezichtjes van die opgewekte baby’s die je op je vreselijke sociale media ziet. Het leven bestaat alleen maar uit roze wolken, met eenhoorns en regenbogen! Maar hier? Ik denk het niet…
• Kindjes die amper huilen, eens een beetje meer wenen, waarop de mama dan een foto post van een slapende baby met de woorden ‘eindelijk in slaap!’. Pfft, blaas ik dan. You ain’t seen nothing yet…
• Op weekend gaan met de vrienden en hun kinders en elke ochtend beseffen dat het altijd dezelfde idioten zijn die met hun veel te actieve zoontje halverwege de nacht opstaan om aan een nieuwe dag te beginnen.

Ja, ik besef dat de puntjes hier vooral betrekking op slaap hebben… ;-)

Hoe hard mama’s voor elkaar kunnen zijn

Ik vermoed dat elke mama hier wel een voorbeeld voor kan vinden. Bij deze een oproep aan iedereen om wat liever en milder voor elkaar te zijn.

Eerlijkheid nodigt uit tot eerlijkheid

Het totaal tegenovergestelde van mama’s die hard zijn voor elkaar? De mama’s die bondgenoten worden in elkaars miserie. Mama’s die ook eerlijk zijn, vind ik heerlijk. 

Ik weet het nog goed. Ik was net weer begonnen met werken en belandde tussen andere jonge mama’s die ‘mama zijn’ het einde vonden. Het minste commentaar dat ik gaf, werd vrij veroordelend ontvangen. Niet meteen met woorden, maar je zag het aan de blikken. Op het einde van een werkdag liep ik richting de uitgang van het ziekenhuis toen ik een collega van Intensieve Zorgen tegenkwam. Hartelijk begroette ze me en vroeg ze me hoe het nu met me ging. ‘Bwa ja, çava,’ antwoordde ik lauwtjes. Alsof doen lukte me niet. Waarop zij meteen: ‘Ja, ik snap het. Die babyperiode is niet leuk, he?’ Bleek dat zij niet één, maar twéé huilbaby’s had gehad die haar net zo tot wanhoop hadden gedreven zoals ik me toen voelde. Ze vertelde me over die gevoelens, dat je het niet goedkeurt dat sommige ouders hun kinderen iets aandoen, maar dat je het wel durft te begrijpen hoe ver die waanzin van een voortdurend huilende baby je kan drijven. Het was een verfrissend gesprek. Het was hard, het was eerlijk. Het was exact wat ik toen nodig had. 

Gelukkig heb ik ook fijne mama-vriendinnen tegen wie ik lekker kan ventileren. Altijd liefdevol over die kleine monstertjes van ons, maar ook ongeremd bruut eerlijk. Het nodigt andere mama’s ook soms uit om dan aan het bekennen te slaan. Soms vertellen ze hoe prachtig het allemaal is (die roze wolken, eenhoorns en regenbogen, weet je nog wel), maar het moment waarop je aangeeft dat jij soms worstelt, dat die borstvoeding niet lukt, dat je baby’tje toch maar niet wilt slapen, doorprik je soms, héél soms, de illusie van die roze wolk en krijg je eens iets eerlijks terug te horen.

De clichés bevatten zoveel waarheid

Het werk dat ineens je toevluchtsoord van rust wordt (ik kan iets drinken wanneer ik wil, én ongestoord naar het toilet gaan!). De persoonlijke hygiëne van je die ondergeschikt wordt aan de zorgen van je kind… Toen L. nog een pasgeboren baby van enkele weken oud was, was ik trots op mezelf als ik tegen de middag eindelijk mijn tanden gepoetst had en uit mijn pyjama geraakt was.

Babymassages zijn niet voor alle baby’s weggelegd

Lijkt misschien een willekeurig puntje. Toch even het vermelden waard voor kersverse mama’s die dit idee genegen zijn ;-)

Lieve kleine L. was een huilbaby die geplaagd werd door verborgen reflux en vermoedelijk ook een koemelkallergie. Om ons ventje goed te verzorgen, leek een webinar (corona, weet je wel) babymassage een aantrekkelijk idee om hem even tot rust te brengen. Nu moet je weten dat onze baby niet wist hoe hij moest slapen. En wat doet hij enkele minuten voor het webinar begint? Juist ja.

Tijdens de uitleg liet ik hem nog even lekker ronken. Maar toen kwam het moment om die kleertjes uit te trekken én hem dan nog lekker in te smeren met glibberige massageolie. Wat hij AB-SO-LUUT NIET waardeerde. En maar krijsen, en maar spartelen terwijl ik hem in bedwang hield en zwetend uitkeek dat hij niet uit mijn handen glipte.

T. die beneden werkte, had toen nog het frisse idee om na de sessie eens te komen kijken ‘hoe die babymassage was gegaan’. Waarop ik hem half hysterisch boven het gekrijs uit toe riep ‘Hoor je niet hoe zen hij is?!!!