6 leugens die ik geloofde over zwanger zijn na een zwangerschapsverlies

Een jaar eerder.

Twee weken voor mijn 42ste verjaardag besefte ik dat ik niet ongesteld werd. Ik deed iets wat ik in 11 jaar niet had gedaan: ik kocht een zwangerschapstest. We probeerden al zo'n drie jaar zwanger te worden, maar elke maand kwam mijn menstruatie als een boze gast – precies op tijd en onuitgenodigd.

Maar deze keer lichtte de test op als een kerstboom. We waren blij en voorzichtig. En wat bleek, we hadden gelijk om voorzichtig te zijn. Toen ik 13 weken ver was, verloor ik de baby.

Een jaar later, bijna dag op dag, werd ik opnieuw zwanger.

Enkele van de leugens die ik geloofde over zwangerschap na verlies

1. Dat het de pijn zou doen vervangen

Ik had zo veel artikels gelezen waarin stond dat zwangerschap na verlies de pijn zou kunnen wegnemen. Maar op zoveel manieren is opnieuw zwanger zijn een constante herinnering aan de zoon die ik verloor.

Natuurlijk hebben we nu een overvloed aan andere emoties toegevoegd: opwinding, vreugde, een dosis gezonde bezorgdheid. Maar ik kan het niet helpen: ik denk aan de mijlpalen die ik al in mijn hoofd had over wat hij nu zou doen als hij hier was.

2. Dat ik meteen weer zwanger zou willen worden

Wat ik wilde, was mijn eerste zwangerschap terug. Ik wilde teruggaan in de tijd en kijken of ik het resultaat niet kon veranderen. Toen het erop aankwam dat we het opnieuw zouden proberen, was dat het enige waar ik aan kon denken. Op andere dagen kon ik me niet voorstellen ooit nog zwanger te zijn.

Het verdriet is constant en keert altijd terug – een baby zien in de supermarkt kan ervoor zorgen dat je naar huis wilt om het meteen te proberen of het kan je veranderen in een waterval van tranen in een joggingpak.

3. Dat ik meteen weer zwanger kon worden

Dankzij het internet ging ik ervan uit dat ik meteen zwanger kon worden als ik er klaar voor was. Ja, ik ben al wat ouder, maar fertiliteitsartsen hadden ons verteld dat we niets hoefden te doen. Alles was in orde.

Er zijn veel artikels die zeggen dat je vruchtbaarheid hoger is meteen na een verlies (of dat zo is?), maar dat was niet het geval bij ons. Mijn lichaam had tijd nodig, denk ik. Om te verwerken wat er was gebeurd en om zich klaar te maken voor wat er daarna zou komen.

4. Dat ik nooit meer zwanger zou worden

Oké, er zijn dus ook veel artikels over vruchtbaarheid boven de 40 jaar. En ook al werd me verzekerd dat het goed zou komen, toch bleef ik constant denken dat dit misschien wel mijn laatste kans was – wat betekende dat ik rouwde om zowel mijn verlies als mijn potentieel.

Een jaar later werden we zwanger zonder medische tussenkomst (hoewel we nog een rondje vruchtbaarheidstesten hadden gedaan), dus ik heb veel gehuild om de toekomst die ik niet hoefde te hebben.

Als er iets is wat ik graag tegen mezelf zou willen zeggen, dan is het wel: ‘concentreer je op de genezing, er is later genoeg tijd om je zorgen te maken’. Maar toch waren de maanden die voorbijgingen frustrerend en beangstigend, de ene nog erger dan de andere. Ik was chagrijnig en boos en had niet veel geduld met mezelf.

5. Dat ik wel over zou kunnen praten over wat er gebeurd is nu ik weer zwanger ben

Sommige dagen vind ik het prima om te praten over het kind dat ik verloor, de rozen die ik voor hem plantte, zijn naam. Andere dagen mompel ik maar wat als iemand me vraagt hoeveel zwangerschappen ik heb gehad.

Of waarom ik een miskraam heb gehad – wat natuurlijk een veelgestelde vraag is als je weer zwanger bent. Ik heb geleerd om mild te zijn met mezelf, hoe ik me die dag ook voel.

6. Dat ik het allemaal alleen moest doen

Omdat ik mijn ervaring deelde met vriendinnen, hoorde ik over de verliezen die zij doormaakten en velen van hen raakten tegelijk met mij zwanger. Hierdoor konden we onze angsten delen die specifiek te maken hadden met zwangerschap na verlies, wat veel ervaringen voor ons allemaal normaliseerde.

Ik realiseerde me ook dat ik mijn man vaak wat buitensloot, omdat ik dacht dat hij het verlies niet zo hard zou voelen als ik – een onjuiste veronderstelling die ik maakte op basis van het feit dat hij mij vriendelijk de meeste ruimte gaf om te rouwen. Hij is zo opgewonden over de komst van onze zoon (nu al zo snel!) en we kunnen vrijuit met elkaar praten over wat er is gebeurd.

Terwijl ik dit schrijf met gezwollen vingers, kijkend naar de schopjes in mijn buik, ben ik zo opgewonden voor de toekomst en zo dankbaar voor het verleden dat ons hier heeft gebracht.

Bron: vrij naar Mother.ly