7106fi.jpg

De allermooiste dag

1/12/2020
Mamabaas
Door Mamabaas

Ik geloofde er niet meer in. Of toch niet voor ons: van die momenten waarop elk puzzelstukje juist valt. Maar 25 september 2020 was zo'n dag met een heel gouden randje. Onze lieve N. werd geboren. Ons derde zoontje. Het tweede dat bij ons thuiskomt.

Rollercoaster

Zwanger zijn na een RozeWolkZwangerschap, gevolgd door twee miskramen en een extreme vroeggeboorte op 24 weken met vier maanden neo en een sterrenkindje. Hoe gaat dat? Dat is een verhaal op zich. Laten we zeggen dat het een rollercoaster was. Met wekelijkse check-ups. Maar ook dat het draaglijk was. En dat ik de laatste twee maanden intens genoten heb.

Zottrots op mijn buik was ik. En mooier dan ooit vond ik mezelf. "Je straalt", zeiden anderen. Hoe kon het anders? Ik beleefde mijn droom. Ik was zo gelukkig. Zo dankbaar. Met de nodige voorzichtigheid uiteraard.

Please, geen inleiding

Op 36 weken overviel m'n lieve dokter me: "We nemen geen risico met je verleden. Als de baby zich niet spontaan aandient, leiden we je in net voor de uitgerekende dag." Misschien had haar vakantie en het feit dat ze me niet zomaar wilde ‘achterlaten’ er ook mee te maken.

Veel vragen in mijn hoofd. Een vreemde combinatie van spanning, angst en nieuwsgierigheid. Zou het gaan zoals ik wilde? Daar ging ik niet van uit. Maar tegelijk voelde ik rust. En vertrouwen. Die inleiding zou wel niet nodig zijn.

De nacht van 25 september werd ik wakker met krampen. Ze leken op beginnende weeën. Zou het? Ik ging naar beneden, wat breien. Ondertussen checkte ik of de pijn regelmatig kwam. Na anderhalf uur voelde ik niks meer en ging ik slapen. Vals alarm.

’s Morgens voelde ik me prima – al vroeg ik aan mijn vriend om grote broer naar school te brengen. ’s Middags ging ik met de fiets naar het ziekenhuis voor mijn wekelijkse monitorcheck. "Alles prima! Wat een beweeglijke kapoen! Je mag weer naar huis."

Voor echt

Eens thuis begonnen de krampen opnieuw. Veel deed ik niet behalve was opvouwen, lezen en pannenkoeken bakken. Langzaamaan drong het door: het was zover. Het was ‘voor echt’.

Ik mailde mijn gynaecoloog om te vragen wie de dokter van wacht was. Kwestie van mentale voorbereiding – controlefreak als ik ben. Blij was ik niet met haar antwoord. Zo zag ik mijn bevalling niet. Niet bij hem. Dat klopte niet. M’n tranen probeerde ik te verdringen. Sterk zijn nu.

Iets na 19 uur vertrokken mijn vriend en ik naar het ziekenhuis. Nadat we nog een laatste foto met de dikke buik hadden genomen. En om 21u07 had ik N. in m’n armen.

Wat daartussen gebeurde – ik kan het nog altijd nauwelijks vatten. Zo. Mooi.

Droomscenario

Eens in het ziekenhuis kwam mijn lievelingsassistente een babbeltje doen. Instant happiness! Het waren haar laatste vijf stagedagen. En die hoopte ze af te sluiten met mijn bevalling. Ook hier zat een verhaal achter. We lachten en haalden herinneringen op. Ik voelde me helemaal op mijn gemak.

Net voor het einde van haar shift vroeg ze: "Zal ik je nog onderzoeken? 8 cm ontsluiting al! Ok, ik blijf! Zal ik jouw gynaecoloog bellen om te vragen of ze komt?" Ja! Ik vloog haar net niet om de hals. Echt. Dat zou gelukt zijn – ondanks de pijn. Maar Corona, weet je wel.

Zo werd het een bevalling met de allerliefste supporters. Met veel liefde en warmte. Met grapjes. En een knuffel die eigenlijk niet mocht. Grenzen vervagen na zo'n intense periode. Blij, rustig en trots voelde ik me.

Het meest perfecte scenario dat ik me kon wensen. Met de knapste jongen.

Ons gezin is voor altijd onvolledig. Onze kleine broer L. zullen we altijd missen. Maar N.’s geboorte is de mooiste pleister. Letterlijk en figuurlijk.

 

Ellen

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes