Nooit zal ik nog aan mijn mamagevoel twijfelen
Op die bewuste vrijdagnamiddag ging ik nog met mijn zoontje naar een vriendin die een zoontje heeft van een jaar ouder. Ze speelden nog wat samen en er was niets aan de hand. De nacht ervoor had Viktor wat slechter geslapen dan normaal maar dat is nu eenmaal niet te voorspellen met een éénjarige.
Vrijdagavond zou ik met enkele vriendinnen afspreken en bracht ik Viktor naar mijn ouders om daar te slapen. Mijn man was weg voor het werk en zou pas die avond laat terugkomen. Toen ik Viktor naar mijn ouders bracht zei ik nog ‘bel me maar als er iets is, ik ga gewoon iets eten en daarna naar huis’, alsof ik voelde aankomen dat er iets ging gebeuren; want hij ging daar nog af en toe slapen zonder dat ik zoiets ooit zei ...
Rond 21u belde mama, of ik Viktor misschien toch maar wou komen halen, want hij wilde niet goed slapen en had wat koorts. Op een halfuurtje was ik daar. Viktor zat lijkbleek en muisstil op mijn mama haar schoot, hij had net overgegeven. Een buikgriepje, dachten we. Ikzelf ben een kinderverpleegkundige van opleiding, dus ik was ook niet meteen super ongerust.
Ik reed naar huis en Viktor ademde wat vreemd en stil in de auto. Hij zat tegen de rijrichting in dus ik zag hem niet. Ik stopte toch maar even aan de kant om te kijken. Oef, hij ademde nog …
Die nacht werd een hele moeilijke. Viktor weende veel, werd heel vaak wakker en leek pas tegen 5u echt in slaap te vallen, tot 10u. Ik ging kijken en hij lag in een heel vreemde positie, met zijn benen fel opgetrokken. We brachten hem naar beneden waar hij nog eens overgaf en doodstil op onze schoot bleef zitten. Ik gaf hem een beetje ORS wat gelukkig binnen bleef. Hij verroerde zich niet... na 2u doodstil op onze schoot te zitten viel hij terug bijna in slaap, en dus bracht ik hem opnieuw naar bed. Zijn beentjes bleven stijf opgetrokken tegen zijn lijfje.
Op dat moment vertrouwde ik het niet meer. Ik wilde eigenlijk naar spoed maar had schrik om daar te snel te staan. Misschien moest ik dan maar naar de huisartsenwachtpost? Ik had op dat moment vooral schrik dat hij meningitis had; stijfheid is een van de symptomen daarvan (normaal eerder in de nek maar ja...). Ik vroeg een vriendin/collega wat raad, maar ook zij wilde me nog wat geruststellen waardoor ik weer wat twijfelde en afwachtte.
Ik belde uiteindelijk naar de huisartsenwachtpost om raad. Ze zeiden dat ik mocht komen. Ik vroeg hen hoe lang ik zou moeten wachten, maar ze antwoordden dat ze dat niet konden voorspellen en dat hun systeem plat lag dus ze niet konden zien hoeveel mensen er nog voor ons waren. Het idee dat ik daar uren moest zitten met een doodziek kind schrikte me af, dan ging ik liever naar Gasthuisberg naar spoed, waar hij tenminste een bed zou krijgen. We reden naar daar en elke minuut leek de situatie te verergeren. Aangekomen op spoed was Viktor nog maar een schim van zichzelf: suf, stil, hangend in papa’s armen.
Al snel hadden ze op spoed door dat er iets niet klopte, dus binnen de 5 minuten na aankomst waren er een dokter en twee verpleegkundigen bij ons. Veel testen en bloedafnames en stoelgangstalen later volgden een paar mogelijke diagnoses: een pneumonie als late reactie op zijn windpokken, een sepsis (bloedvergiftiging), ... Meningitis leek al snel uitgesloten, maar zijn bloedwaarden waren echt niet goed!
Viktor was moeilijk te prikken dus het duurde eeuwen voor er een infuus in geraakte. Er werd antibiotica gestart en we mochten naar een kamer. De pediaters waren er duidelijk zelf niet gerust in en kwamen Viktor bijna elk uur nakijken. Zo ging dat een hele nacht door... Ondertussen sneuvelde ook zijn infuus, dus was er geen mogelijkheid tot toedienen van vocht, suikers en antibiotica. Er werd nog een miljoen keer geprikt. Hij was OP, probeerde nog te wenen als reactie op de prikjes maar zelfs dat was nog maar een schim van hoe hij normaal zou reageren. Mijn hart lag op dat moment al in 1.000 stukjes. Nog nooit had ik mijn zoon zo moeten zien.
’s Nachts legde ik mijn zoontje naast mij op de zetel/bed in de ziekenhuiskamer, hij bleef doodstil liggen. Er volgden nog vele onderzoeken, RX, echo, CT, ... Tegen de ochtend de volgende dag (zondag) leek er eindelijk iets uit de bus te komen. Er was vrije lucht te zien in zijn buikje, geen goed teken. Lucht moet in de darmen zitten en niet vrij in de buik. Omdat ze Viktor iets verdovends hadden gegeven om stil te liggen tijdens de CT leek hij plots wat minder pijn te hebben, wat de dokters deed twijfelen aan die vrije lucht. Hij brabbelde plots terug een beetje... Vrije lucht zou namelijk extreem veel pijn doen. Ik probeerde hen uit te leggen dat dit 100% kwam sinds dat verdovend middeltje maar ze leken me niet echt te geloven. Ze trokken het verdict van de radioloog in twijfel. Na vermoedelijk heel wat discussie achter de schermen besloten ze toch dat ze hem moesten opereren.
Ze vermoedden een ‘meckel divertikel’, een zeldzaam aanhangsel aan de darm dat soms problemen kan geven en ontsteken zoals een appendix. Veel mensen die dit divertikel hebben zullen hier nooit last van ondervinden en dit dus ook nooit weten. Ze zouden een sneetje in zijn buik maken om te kijken, maar als het dat niet bleek te zijn moesten ze verder zoeken en dus verder snijden.
Met een extreem bang en verdrietig hartje moest ik mijn zoontje achterlaten op de operatietafel … Na ongeveer een uur kwam de assistent ons zoeken om te zeggen dat het wel degelijk een (geperforeerd!!) meckel divertikel was. Voor ons op dat moment het beste nieuws dat we konden krijgen, dus we waren opgelucht. Zijn buik was vanbinnen wel heel erg geïnfecteerd, dus ze hadden wel schrik dat er toch nog een abces gevormd zou worden.
Nog 12 lange ziekenhuisdagen en veel antibiotica later (hij kreeg na drie dagen nog eens koorts waardoor het weer alle hens aan dek was, maar het bleek een banale verkoudheid erbovenop) konden we eindelijk gezond en wel met z’n allen weer naar huis.
Een avontuur dat ik in mijn geheugen gekerfd staat en waar ik vaak nog aan terug denk. Mijn eeuwige dankbaarheid aan pediatrie D in Gasthuisberg en de assistent-pediaters die die nacht niet wilden opgeven voor we wisten wat er aan de hand was.
Ik wil vooral aan alle mama’s meegeven om hun gevoel te volgen. Nooit zal ik nog zo lang twijfelen aan mezelf om naar spoed te gaan. Als ik een dag langer had gewacht, hadden we een veel slechtere afloop kunnen hebben...
Een mamagevoel is het sterkste wat er is en ik zal het mijne nooit meer in twijfel trekken!
Annelies
