Nu ik mama ben en jij papa

4/11/2019

Door Mamabaas

Eerst waren we vriend en vriendin, met elk een eigen kot. Dan huurden we een appartementje samen. Na drie jaar besloten we het officieel te maken. En negen maanden later was het zover: een nieuw huis-met-tuin én een baby. En die baby, die veranderde wel wat in ons leventje!

Wat er veranderd is tussen ons

Sinds we vijf jaar geleden papa en mama geworden zijn, is ons leven een beetje overhoop gegooid. We zijn eigenlijk toen pas volwassen geworden. Gedaan met eten in de zetel, televisie kijken op onmogelijke uren, urenlang douchen (water verspillen dus), chips eten, cola light drinken, nagelbijten, neuspeuteren … Euhm, tenzij de kroost het niet ziet, natuurlijk … :-).

Wat er zoal veranderd is, zeg je?

Het huishoudelijk werk leek wel vervijfvoudigd ten opzichte van vroeger (pre-baby). Je draait plotseling dagelijks minimaal 1 was. En ongelofelijk wat zelfs een kleine baby van vuilnis met zich meebrengt. Alleen al de pampers zorgden voor een verdubbeling van ons vuilzakkenconto. We moesten dus de taken wel wat herschikken, en de nieuwe taken ‘toewijzen’. Goeie afspraken maken, met andere woorden. En af en toe eens flink ruziemaken als de afspraken niet nagevolgd werden uiteraard :-).
Naast het huishouden doen draaien, was er nog het kleine sprotje. Ik noem maar iets: de nachten. Vroeger wist ik eigenlijk amper wat ‘de nacht’ was. Ik sliep er namelijk helemaal door. Nu ben ik mij zeer goed bewust van het begin en het einde van de nacht, en vooral alle uren er tussenin. En dan is het zaak om het werk goed te verdelen, en vooral ‘shifts’ af te spreken. Teamspirit!
De tijd die we hebben voor elkaar, alleen elkaar, is nog kostbaarder geworden. Toen onze spruit geboren werd, dacht ik even: dit komt nooit meer goed. We zijn de hele tijd in de weer met de baby: flesjes geven, verpamperen, troosten … Wanneer gaan we nog eens gewoon met elkaar praten? Maar na een paar weken hadden we gelukkig ons evenwicht teruggevonden. Onze baby had haar plekje ingenomen, en dat was goed zo. We praatten er wel rond. Maar het belang van momentjes voor elkaar vinden en maken, dat belang was en is groot. Hoe snel verzeil je niet in een leventje waarbij je naast elkaar leeft?
Ons seksleven zag en ziet er ook wel een beetje anders uit. Het blijkt gewoon in de praktijk niet zo evident om hier tijd voor te maken met baby’s en kleuters in huis.’s Ochtends zijn de kindjes vroeg wakker. Heel vroeg. En s’avonds hebben we eigenlijk geen fut meer. Blijft over: overdag. Maar wat als je kinderen op verschillende momenten een middagdutje doen? Nu, het moet gezegd: we zijn wel creatiever geworden!
De gesprekken die we voeren, nu we mama en papa zijn, die zijn anders. Oppervlakkiger, soms. Omdat we weinig tijd hebben. Omdat we eigenlijk de puf niet meer hebben om door te vragen.
‘Hoe was het op het werk?’
‘Ja, moeilijk.’
‘Oei, wat was er dan?’
‘Ja, maakt niet uit hoor, ik ga gewoon proberen te ontspannen.’
Maar ook dieper, op een manier. Omdat je plots anders in het leven staat. Omdat je meer bezig bent met de wereld waarin je kind gaat gaan opgroeien. En hoe jij in die wereld staat.
De band die we hebben, die is nu uniek. Voor altijd. Zelfs al loopt het fout. Want we zijn mama en papa, samen. We delen onze kinderen. We delen alle herinneringen, alle emoties. Die onvoorwaardelijke liefde, trots op wat ze allemaal kunnen, angst maar ook nieuwsgierigheid voor wat de toekomst zal brengen …