Nu we twee kindjes hebben …
Ondanks het feit dat hij ons tweede kindje is, had ik toch wat stress dat ik het niet meer zou ‘kunnen’. Je bent een kleuter van 3,5 gewoon en dan plots terug een klein baby’tje. Maar eigenlijk liep dat allemaal weer vanzelf, net alsof het nooit anders is geweest.
Toen onze dochter thuis kwam en haar broertje voor het eerst zag, heb ik tranen van geluk gehuild, ik was zo fier op ons gezinnetje en zo gelukkig dat we nu compleet waren! Haar gezichtje was goud waard, ze was zo trots en blij toen ze hem vast had. Wat wil je nog meer als ouder?
Ik ga niet ontkennen dat het pittig is. Plots je aandacht verdelen onder twee kindjes. Tegen een baby kan je niet zeggen dat ie even moet wachten natuurlijk … Soms worstel ik wel met het feit dat ik vaak tegen mijn dochter zeg dat ze even moet wachten of toch wat stiller moet zijn. Als het een mindere nacht is geweest durf ik ook wat minder geduld te hebben met haar en dan voel ik me achteraf wel schuldig.
Ik vraag me ook vaak af of ik haar nog voldoende aandacht geef, maar als ze zegt : ‘Mama is mijn beste vriend!’ dan is dat in één klap weggeveegd! Daarnaast is de liefde voor haar broertje zo groot, hij krijgt al haar aandacht en ze komt ook alles brengen als hij aan het huilen is, dat ik dan ook weet dat ze echt gelukkig is en dat ik me geen zorgen hoef te maken.
Gelukkig hebben we deze keer kraamhulp, echt geweldige dames die ons toch heel wat uit handen nemen. Ik vraag me nu al af hoe ik het zonder ga moeten doen. Organisatie is eigenlijk ‘onmogelijk’. ‘s Ochtends net een flesje nodig als zus naar school moet gebracht worden of plots toch een ander voedingsritme aannemen zodat we de eerste keer bij Kind & Gezin al te laat aankomen… Hoe kan je in hemelsnaam een afspraak vastleggen met een baby’tje?
Ik heb al gehuild van blijdschap omdat ik zo ontzettend dankbaar en gelukkig ben, maar ook al omdat ik het toch even niet zie zitten. De nachten waarin je niet weet wat hij nodig heeft: een propere pamper, voldoende gedronken, krampjes of niet? Maar dat gaat voorbij, dat weet ik wel. De momenten waarop je zo lomp bent omdat je moe bent en echt ALLES fout loopt, dan kan ik het echt uitschreeuwen, maar die kunnen de fijne momenten niet overschaduwen.
We zijn nu al meer dan een maand verder en ik vind dat hij al zo gegroeid is dat ik nu al wil roepen : ‘Stop de tijd of vertraag maar even!’ De zalige momenten na zijn flesje dat hij lekker op mijn buik ligt te snoezen of al die gekke snoeten en lieve lachjes. Dan kijk ik naar mijn dochter en bedenk me dat de tijd écht wel vliegt. Dus daarom probeer ik zoveel mogelijk te genieten , zeker in deze vreemde tijd…
Ik ben een controle freak maar ja, ik laat de afwas wat vaker staan en ach, die enkele vuiltjes op de grond zijn ook niet de grootste ramp!
