Ode aan het personeel op de neonatale afdeling
Dat was heel erg spannend voor ons, we waren fier maar angstig tegelijk. Omdat ze het zo goed deed, dachten we dat we zeker tegen 38 weken (2 weken voor haar uitgerekende datum) naar huis zouden mogen. Nog 6-7 weken dus, dachten we. Het werden er uiteindelijk nog 9. Ik was nog nooit ergens langer dan 2-3 weken geweest ...
Er kwam al snel een soort routine in. Zoals anderen naar hun werk gaan - en ikzelf ook deed tot enkele weken daarvoor - ging ik naar het ziekenhuis, en bracht daar het grootste deel van de dag door. Soms bleef ik er ook slapen. Zonder haar grote zus had ik er waarschijnlijk bijna voltijds gewoond.
Ik was dankbaar voor alle tijd die ik met onze kleine meid kon doorbrengen, maar vaak waren het ook moeilijke momenten. Ongerustheid, door de alarmen die bleven afgaan of omdat er een infectie bleek te zijn. Schuldgevoel voor de momenten dat ik er niet was ofwel voor haar ofwel voor haar zus. Frustratie, omdat het haar maar niet lukte om te drinken, ze de kracht precies niet had voor wat dan ook, waardoor ze door elke voeding heen sliep ... Ongeduld. Vermoeidheid ...
En dan waren zij er. Keer op keer.
Om mij te troosten, om ons te helpen bij de voedingen, om me gerust te stellen of te helpen relativeren. Maar ook om me te laten lachen, en om te vieren! Soms kwam ik toe en hing er een leuke foto op van Manon. Zo hing er op een dag eentje van haar op de weegschaal met daarbij: ‘hoera, 2kg!!’
‘s Nachts, wanneer ik wakker was om te kolven en de tranen vaak spontaan mee stroomden met de melk, mocht ik bellen, zo vaak ik wou. Gewoon om te horen hoe het met haar ging. Wat deed het me deugd om op die momenten even iemand te horen, even over Manon te kunnen praten!
Ik kan eerlijk zeggen dat ik hen miste eens we thuis waren. Al die tijd waren zij er voor ons. Met elke vraag, twijfel ... konden we bij hen terecht. En toen was het plots aan ons. Gelukkig bereiden ze je ook daar op voor. De dagen voor we naar huis mochten, lieten ze me veel meer zelf aan zet en probeerden ze me vooral de bevestiging te geven dat we het wel zelf konden.
Wat een job hé! Voor de kindjes zorgen is één iets, een geweldig iets! Maar daar komt nog heel die zorg voor en begeleiding van de ouders bij!
De dagen voor we naar huis gingen, heb ik geprobeerd hen te bedanken, met een kaartje, foto’s en een doosje Manons ;-). En nu, anderhalf jaar later, probeer ik dat nog steeds te doen, door soms een fotootje te sturen van Manon, pralientjes en een kaartje voor haar verjaardag ...
Ik schrijf “probeer”, want ik merk wel dat ze het appreciëren en dat het hen plezier doet. Maar ik denk niet dat ze ten volle beseffen hoezeer we het menen, hoeveel zij écht hebben betekend.
Dus ik kan het maar blijven proberen, en hopen dat het aankomt, dat ze beseffen wat ze betekenen voor de kindjes en voor de ouders. Als ik er anderhalf jaar later op terugkijk, krijg ik nog steeds de tranen in mijn ogen, vol dankbaarheid en respect. En dat zal ik voor altijd zo blijven doen.
