Ode aan mijn kinderen na het verlies van hun papa
Ik ben zo trots op mijn zoon. Ik vind het heerlijk om hem groot te zien worden. Ik zie z’n papa elke dag meer en meer in hem. In z’n blik, z’n mopjes, in z’n lach, in z’n manier van doen. En toch met z’n eigen karakter. Het maakt me niet triest, alleen maar trots. Trots op het kereltje dat hij wordt.
En dan is er mijn kleine, felle, onuitputtelijke meid die me vragen stelt en verhalen vertelt tot m’n oren suizen. Die geen genoegen neemt met ‘nee’. Mijn stoere, zelfstandige meid die voor haar grote broer zorgt. Die me langs achter besluipt om me te bespringen, me een kus op m’n voorhoofd te geven en me vol liefde zegt dat ik een lieve mama ben om dan weer gewoon haar gangetje te gaan.
Ik ben zo trots op die twee. Hoe ze leunen op elkaar, hoe ze elkaar troosten en elkaar beschermen. Maar ook hoe ze geheel onbewust ook voor mij zorgen en me op hun manier bevestigen dat ik het goed doe.
Kiki
