Ode aan ons prematuurtje van weleer

Een ode aan ons piepklein prematuurtje van weleer

Lieve Juliette. Dit weekend werd je 1 jaar. Time flies. Een cliché, maar ook zo waar.
Het lijkt wel gisteren, die verwarrende en ontzettend intense periode. Waarin je helemaal onverwacht en als een klein engeltje zeven weken vroeger dan gepland in ons leven bent geland.

Only love

Weken boordevol emoties: geschrokken  om je versnelde komst, bezorgd over je gezondheid en groei, dankbaar omdat je het vanaf dag 1 goed deed, vertederd om het dappere en vinnige meisje dat je was en bent, ongeduldig tot de dag dat je naar huis mocht, nieuwsgierig over hoe je grote broer zou reageren en om je beter te leren kennen in ons eigen nest, … 
Maar vooral, alleen maar liefde…

Intussen ben je uitgegroeid tot een nieuwsgierig lachebekje. Een echte kleine deugniet. Je kwekt er met je schelle stem op los. En gaat er stiekem met Noah zijn speelgoed vandoor. Je trekt je zelfverzekerd omhoog en begint je eerste stapjes te zetten. Om nadien pardoes om te vallen. En helemaal verwonderd te zijn. Nu al een hartenbreekster. Zeker als je je hoofdje moe tegen me aandrukt.
Maar vooral, wordt onze liefde alleen maar groter#onlylove

Day by day

Je gaf me een lesje in prioriteiten stellen. En trouw blijven aan mezelf. Om in de veelheid van dingen te kiezen voor wat echt belangrijk is en me gelukkig maakt. Om dankbaar te zijn voor wat is. En te beseffen dat tijd en vooral het gebrek eraan alleen maar relatief is.

Zelden heb ik ervaren hoe lang een minuut, een uur, een dag kan duren, als in deze heftige periode op neonatologie. Het rekken van tijd om je nog zo lang mogelijk in de veilige cocon van mijn buik te houden. Het nadien expliciet aftellen van de dagen tot je eindelijk mee naar huis mocht. Met een paar grammetjes evolutie per dag, startpunt 1,720 kg. #daybyday.

Vaste routine in het ziekenhuis

Tegelijk had dit alles ook een monotoon, bijna meditatief karakter, waarbij elke dag de vaste ziekenhuisroutine had. Met standaard als begin van de dag de ochtendlijke vraag van de verzorgende: “wat wil je op je boterhammen?” Vervolgens je vaste schema van wassen, voeden en slapen. Telkens opnieuw, 29 dagen na elkaar. Om op het einde van de dag je nestje over de couveuze te doen. En je slaap zacht te wensen. Al kon ik het soms niet laten om ook s nachts nog eens naar je toe te gaan om te kijken hoe je vredig lag te soezen.

De eerste dagen kleedde ik me hiervoor terug aan. Nadien zat ik er gewoon in mijn pyjama. Net als vele andere mama’s. Terwijl de verpleegkundige ons goedkeurend en hartelijk toeknikte. Het leek soms wel een huiskamer. En het schepte een band. Ik kreeg deze week nog een berichtje van een mede-mama van toen om te horen hoe het gaat, wat fijn. Met nog eens een expliciete dank je wel aan al de medewerkers op neonatologie die in die eerste maand voor je gezorgd hebben alsof je hun eigen baby was.

Er blijft een kleine leegte

Ik denk er in de hectiek van elke dag soms bijna met heimwee aan terug. Naar de luxe om me alleen maar op jouw ritme te moeten focussen. Tegelijk blijft er na al die maanden ondanks de enorme dankbaarheid toch nog een kleine leegte. Van een niet voldragen en abrupt beëindigde zwangerschap. Van een lichaam dat niet echt afscheid heeft kunnen nemen van dat kleine wondertje dat er zeven maanden in geborgen was. Daarom een bewust pleidooi voor goede psychologische begeleiding van couveuze mama’s.