Oef, de feestrush is weer voorbij
Best stressy toestanden
Zelfs toen we enkel aan onszelf moesten denken in het pre-kindjestijdperk - phoe, die lang vervlogen tijden - was het al een heel gedoe. Maar nu met die twee mini’s is het helemaal een organisatie.
Alles wordt klaargezet om zeker niets te vergeten. Nieuwjaarsbrieven, geschenkjes voor meter en peters van beide kindjes, de grootouders en overgrootouders, speelgoed, zoethouders, reservekleren... Gelukkig kunnen we sinds vorig jaar het reisbedjes en de babyfoon thuis laten, maar toch is het verhuis-gevoel niet helemaal weg als we alles in de auto proppen... Elk jaar vergeten we dan toch iets. Soms iets belangrijks (een geschenkje), soms iets minder belangrijks (een fles water-tegen-de-kater).
Ook voor de kindjes is het best stressy. Onze kleine mie leerde vlijtig haar nieuwjaarsbrief en zegt hem vol trots op. Toch wordt ze, tot onze verbazing, ook wat verlegen bij die vele - voor haar - vreemde ogen. Ze is net-geen-drie. Ze heeft ook door dat er mensen zijn die ze kent, en mensen die ze zo goed als niet kent. Toch zegt ze haar brief bij elk bezoek flink op en waar ze er wat bedeesd aan begint, is ze tegen het einde laaiend enthousiast. Ze neemt het applaus gretig in ontvangst en is duidelijk fier op zichzelf. En ik kan het niet helpen: ik glunder mee...
De grote beer voelt de stress al enkele dagen. Ik val hem bewust niet lastig met oefensessies en als hij er zelf naar vraagt om hem nog eens te repeteren blijkt dat hij het - na twee weken - nog steeds perfect kent. Hoe doen die juffen dat toch? :-)
Ook hij laat zijn talent zien en is zo fier als een gieter als hij aan het eind van de brief komt. En ik kan het niet helpen: ik glunder mee...
Maar tradities hebben wel hun charme...
En dat vind ik dan wél fijn, die tradities. Ik herinner me mijn eigen nieuwjaarsbrieven. Ik denk aan de stress, ik was derde in rij van de kleinkinderen en amai, terwijl die andere twee hun ding deden, gierden de zenuwen door mijn lijf. Nochtans was het een bekend publiek: mijn tantes en nonkels, mijn ouders en grootouders... Het was gewoon een grote, intimiderende bende. Al die ogen op één persoon gericht... En dan was daar het moment dat ik mijn brief mocht voorlezen en dat vond ik steevast een fijn gevoel. Het publiek was van mij, het applaus vond ik zalig. Ik had het toch maar weer gedaan, gedurfd. Hoera. Ik vraag me af of mijn kindjes hetzelfde gevoel hebben.
Uiteraard is het fijn om die familie te zien die we niet zo vaak zien, hen een gelukkig nieuw jaar te kunnen wensen en alle beste wensen over te maken... Ja, nu ik er zo over denk, dat is leuk. Maar ook jammer dat het altijd in dezelfde rush is...
Onderweg naar huis valt de kleine mie als een blok in slaap... Wat doen we ze toch aan, een hele dag racen van hot naar her. Een hele dag gedragen, flink zijn, lachen, eten en cadeautjes opendoen...
De wederhelft stelt plots voor om volgend jaar misschien gewoon een reisje te plannen... Klinkt aantrekkelijk, maar ik weet nu al dat het niet gaat gebeuren... Volgend jaar is het dus weer hetzelfde liedje. Maar nu het weer achter de rug is en we in onze zetel kunnen ploffen, vind ik die gedachte niet eens zo erg..
Het is tenslotte nog een heel jaar voor het zover is...
