OMG, it's twins honey!
Tussen Guantanamo en de liefdes van mijn leven
Op slechte dagen noem ik ze mijn eigen ‘Guantanamo-experience’ (oh nee, het is geen cliché: als de ene slaapt, wordt de andere wakker. Echt.), op betere dagen (en die beginnen meer en meer te komen) zijn ze de liefdes van mijn leven.
Hoe ik het doe? Ik weet het zelf niet. Bij het schrijven van paragraaf 1 stak ik al 15 keer een tutje in de mond, zowel bij nummer 1 als bij nummer 2, troostte ik eerst Felix en wiegde ik daarna Arthur in slaap (helaas, ze liggen alle twee wakker).
Bye bye designerkleren & toffe job?
Het verdict tweeling kwam er op 7 weken zwangerschap. De prof sprak de wijze woorden: ‘Ja mevrouw, dat zijn nu eens 5 minuten waarin heel uw leven is veranderd.’
Mister Twin moest even gaan zitten, maar was dolblij. Ik niet. Het heeft me een paar maanden gekost voor ik gelukkig kon zijn met de ‘diagnose’ tweeling.
Ik moest blij zijn toch? Ik wilde het zo graag, eerst lukte het maar niet, en ineens waren ze plots met twee.
Ik huilde, schreeuwde, mijn leven was over. Hippe ik zou zich moeten opsluiten, designerkleren met melkmondjes op moeten dragen en die toffe job opgeven.
De eerste 8 weken...
Nu, 8 weken na de bevalling, kan ik op betere dagen al relativeren. Al had ik wel gelijk. Ik draag inderdaad designerkleren met melkmondjes op en heb toch al wat ouderschapsverlof aangevraagd, want die toffe job zal nog even moeten wachten.
Eerlijk, ik kan ook nu pas ons verhaal beginnen schrijven. De eerste acht weken waren één grote chaos. Na een zwangerschap van 35 weken besloten de boys te komen op oudejaarsnacht. Na een week neonatologie mochten onze twee lichtgewichtjes toch mee naar huis.
Elke 2 à 3 uur hadden ze honger. Krampjes zorgden ervoor dat mister en ikzelf zo’n twee uur slaap per nacht hadden, want ja, je kan niet even zeggen: ‘Doe jij een nachtje, dan haal ik wat slaap in.’ Je moet er met twee staan. Het aerosoltoestel staat hier ook al standaard klaar, en thank God voor kraamhulp, want zelf heb ik nog geen pot of pan kunnen aanraken.
Crazy supermom
Maar na 8 weken zit ik hier toch maar, terwijl die tuutjes uit die monden blijven vliegen, de kakapampers zich al spontaan hebben aangemeld na paragraaf 3 en de hongerkreuntjes stilaan weer beginnen komen, bij hen en bij mij. Nu kan ik het aan, ik multitask erop los (zo kan ik mijn haar opsteken, een was opzetten en twee kindjes toedekken terwijl ik de deur ga opendoen voor weer eens bezoek), en zie ik de 30 extra zwangerschapskilo’s er afvliegen door met die jongens door het hele huis rond te lopen. Oh ja, een herenhuis, met héél veel trappen. En oh ja, ik draag ze samen, elk op een arm (willen we dit niet tegen Kind & Gezin zeggen :-)…
Ik lijk wel een supermama, maar niets is minder waar. De tranen vloeien regelmatig, er is nog heel wat dat ik moet leren, maar vandaag kan ik alles aan. Want die 5 uur slaap van vannacht, die had ik gewoon verdiend!
