Ondanks alles sta ik er nog

Ik bleef onmiddellijk thuis, wat financieel erg zwaar was, en begon aan een traject van 14 weken opname in een psychiatrisch ziekenhuis om er voor de geboorte te staan. Ik stopte daar op 36 weken.  Het enige wat me erdoor geholpen heeft is schrijven.  Een van de teksten die ik daar toen schreef heb ik vandaag afgemaakt. Ik hoop dat het een steun kan zijn voor minstens één andere mama met een chronische ziekte of een postnatale depressie.

Je bent goed mama. Je doet het goed. Je bent genoeg. Ik zie jou graag.

Ik heb me eenzaam gevoeld, tussen alle controles en ziekenhuisopnames door. Wanneer ik graag een keertje een oplossing gehoord had.
Ik heb me waardeloos gevoeld, wanneer ik voor de zoveelste keer plannen moest afzeggen en ik daardoor niet alleen mezelf maar ook mijn gezin mooie momenten ontnam.
Ik heb mezelf verwenst, wanneer ik tegen beter weten in toch doorging om anderen een plezier te doen en ik dat daarna dubbel zo hard moest bekopen.
Maar ik sta er nog.

Ik heb me schuldig gevoeld, omdat ik soms te veel van iemand moest vragen om zelf door te kunnen gaan.
Ik heb me geschaamd, om de momenten dat het wel goed met me ging en ik leuke dingen deed, alleen, met vrienden of mijn gezin en genoot van alles om me heen.
Ik heb me bang gevoeld, om wat mensen zouden denken en zeggen, om niet te weten hoe het verder zou gaan.
Maar ik sta er nog.

Ik heb me egoïstisch gevoeld, de dagen dat ik er gewoon niet meer mee verder wou gaan en ik de handdoek in de ring wou gooien, omdat ik niet meer zag wat wel nog goed ging.
Ik heb me kwaad gevoeld, omdat ik niet begrepen werd en omdat ik voor het eerst écht geen vat op iets scheen te hebben.
Ik heb me onverschillig gevoeld, vast in een zone tussen vooruit willen maar niet kunnen.
Maar ik sta er nog.

Ondanks alles sta ik er nog

En uiteindelijk is dat het belangrijkste, ik sta er nog. Ondanks alles sta ik er nog. Ik heb volgehouden en soms is dat gewoon al genoeg in het leven. Soms is er ongelofelijk veel kracht nodig om gewoon te blijven staan en om niet vooruit te willen. Ik heb gestreden om te blijven staan, om er niet onderdoor te gaan en uiteindelijk was zelfs dat laatste niet zo erg geweest. Het zou gewoon oké moeten zijn om niet door te groeien, op te klimmen, maar blij te zijn met waar je staat en met wie je bent.

Roemvolle strijder

Mijn dochters hebben hun naam niet gestolen. ‘Louise’ betekent roemvolle strijder. Ik ben ziek geworden na haar geboorte maar zonder haar had ik nooit of te nimmer de moed gehad om door te zetten, te blijven zoeken en te blijven proberen met vallen en opstaan om beter te worden. Om specialisten te blijven contacteren, medicijnen te blijven proberen, alternatieve therapieën en kwakzalvers een kans te geven.

Louise is een weerbaar kind, zelfstandig en sterk. Mondig en dapper. Flexibel en vriendelijk. Sociaal en intelligent. Dat was ze misschien allemaal niet zo uitgesproken geweest zonder een mama die naast mama ook ziek was.