Ongeloof: het verhaal van mijn miskraam
25 april 14:07u.
Ongelofelijk. Hoewel ik vrij zeker ben van de dag waarop ik ovuleerde, toont de eerste echo dat ik 2 weken minder ver ben dan ik dacht te zijn. We zien een kloppend hartje, maar het feit dat de vroedvrouw een vervroegde tweede echo inplant verontrust me. De volgende twee weken schipper ik tussen “ik heb hier een heel slecht gevoel bij” en “maar we hebben een kloppend hartje gezien, dus alles komt goed!”.
10 mei 10:10u.
Ongelofelijk. Weg kloppend hartje, weg hoop, weg tranen van vreugde en welkom tranen van pure miserie. Het ‘vruchtje’ blijkt op 6 weken gestopt te zijn met groeien en hoewel het hartje nog even is blijven doorvechten, is die hoopvolle flikkering van het beeld verdwenen. Een missed abortion heet dat dan. Vreselijk om zo’n term te moeten verbinden aan zo’n gewenst wezentje.
Na de eerste vloedgolf van tranen en mijn lichaam dat oncontroleerbaar snikt en schokt, ga ik op automatische piloot. Er moeten immers keuzes gemaakt worden. Ga ik afwachten, gebruik ik pilletjes om de miskraam op te wekken of kies ik voor een curettage? Ik ga voor optie 2 (pilletjes cytotec) en begin die middag nog aan wat later een heuse lijdensweg zal blijken.
5 juni 14:15
Ongelofelijk. Pas vandaag durf ik met grote voorzichtigheid te stellen dat alles waarschijnlijk bijna achter de rug is. Na 2 weekends na elkaar telkens 2 dagen de pilletjes gebruikt te hebben, pijn geleden te hebben en hevige bloedingen gehad te hebben, bleek immers dat er nog weefsel aanwezig was in mijn baarmoeder, ondanks mijn dubbele poging om mijn lichaam te ontlasten van deze waardevolle bagage.
De gynaecologe heeft daarna met een tang, onverdoofd, getracht de laatste restjes handmatig te verwijderen. Dat deze pijnlijke onderneming niet geheel gelukt was, bewees de daarop volgende nog pijnlijkere baarmoederontsteking. Momenteel zit ik op dag 7 van de antibioticakuur en de pijn en bloedingen zijn sterk afgenomen.
Maar om aan de mentale pijn te werken heb ik nog geen seconde tijd gehad. Ik werk als zelfstandige en heb thuis een peuter rondlopen die ook van mijn aandacht geniet. Tel daarbij de medische zorgen die ik de voorbije maand heb gehad (hier zat ook nog een keelontsteking en buikgriepje tussen) en je snapt wel wat ik bedoel.
Nu mijn lichaam deze donkere periode tracht af te sluiten, hoop ik dat mijn hoofd ook snel wat tijd krijgt om hetzelfde te proberen…
Meer rond de verwerking van het verlies van een kindje in de zwangerschap kan je terugvinden in het boek Als je je kindje verliest in de zwangerschap.
