Ontstressen voor moeders: eerste hulp bij stresskippen

Mombie-state

De avonden zijn hier vaak heel druk, maar dat zijn ze in zo veel huishoudens. Er is de lieve, maar soms oververmoeide kleuter, maar er is ook het lagere schoolkind dat veel te vertellen heeft.

Tijdens die avonden schakel ik op goede dagen (de dagen waarop ik nog genoeg energie heb) meteen in vijfde versnelling. Niets kan mij klein krijgen, ik kan het allemaal aan (nu ja, zo goed als). Maar heel vaak ben ik zelf in een mombie-state, nog stijf van de stress, mijn eeuwige gemultitask, mijn piekeren, nadenken, telefoneren (mijn oudste noemt me niet voor niets een kwebbelkous).

Het is dan ook echt supermoeilijk om tot rust te komen. Ik heb al wel yoga geprobeerd, maar ik kreeg eigenlijk vooral stress om op tijd op de yogales te geraken. Eén keer heb ik zelfs in de ondergrondse parking mijn achterruit kapotgereden bij het achterwaarts parkeren omdat ik me zo aan het haasten was (maar dat ligt, in my defense, écht wel aan die onzichtbare betonnen structuren in die parking). Relax much?I don’t think so. 

Mooiste moment

Maar de laatste tijd is er iets veranderd in dat patroon. Het heeft te maken met mijn jongste, die zelf nogal een chilly konijn is. Daar waar ik voordien nogal korte metten maakte van het bedritueel (tandjes poetsen, verhaaltje, bed in, da-aaag!), heb ik me sinds kort aangepast aan haar tempo. Ik moet bij haar in bed kruipen, een verhaaltje vertellen en daarna nog knuffelen. En dat knuffelen kan nogal lang duren. Maar ik kan je zeggen: het is het mooiste moment van de dag. Het is alsof, elke keer opnieuw, de hele wereld stilstaat.

Het stilt het luide ruisen van de dag. Het sust en kalmeert ons beiden.

Het enige wat ik nog hoor, is haar stemmetje. Het enige wat ik zie is haar kleine gezichtje. Haar grote ogen in de mijne gedrenkt. Haar hoofdje schurkend tegen dat van mij, op zoek naar haar nest. Haar thuis.

Ik zie haar proeven van haar vier tuutjes. De ene tuut in de mond, de andere tuut in de mond. Hoor haar verhalen vertellen over bandieten en konijnen. Adem haar geur in, streel haar wangetjes.

Ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik vaak een beetje tegen dat eerste deel van de avond – het ophalen, het sleuren met boekentassen of rugzakken, het avondeten of het vaak chaotische badmoment – opkijk. Het is veel opruimen, rondlopen, brandjes blussen.

Maar dat tweede moment van de avond, dat maakt alles weer goed. Niets maakt mij zo zen als dat knuffelmoment met de jongste. Het maakt dat ik daarna ook beter luister naar de verhalen van mijn oudste voor zij naar bed gaat en een knuffel krijgt. Het zorgt ervoor dat ik weer rust in dat bij tijden woelige hoofd van mij krijg. En dat is meer waard dan al het goud van heel de wereld.

Ik kan er alleen maar uit concluderen dat ik er soms baat bij heb om wat meer te luisteren naar mijn 3-jarige. Niet altijd, uiteraard, dat zou een beetje zotjes zijn. Maar soms hebben die kinderen toch wel goede ideeën. Een wijze vrouw zei me onlangs: 'Eigenlijk vertelt het kind ons exact wat het nodig heeft.' Ik denk dat het onbewust soms ook iets is dat wij nodig hebben.