5186fi.jpg

Ook al was je maar een paar celletjes groot, ik denk nog elke dag aan je

2/03/2018

15 februari 2018. De dag waarop wij met veel toeters en bellen jouw eerste verjaardag zouden vieren. De dag waarbij we je zouden bedelven onder de vele cadeautjes. De dag waarbij we een reuzentaart zouden bestellen waar jij dan met je kleine handjes mocht in ploeteren.

Helaas blijft dit alles maar een fantasie, kunnen we enkel maar denken over hoe mooi het wel zou geweest zijn. Helaas mocht het niet zijn, moesten we na enkele weekjes samen al afscheid nemen.

Ik ben hier heel veel aan begonnen, heb elk woord gewikt en gewogen om daarna alles weer te verwijderen. Want zo hoort het voor de buitenwereld: je was maar ‘een paar celletjes groot’, dus ik moet dit snel vergeten, verwijderen uit mijn leven en weer verdergaan. Maar voor mij lukt dat niet.

Een kindje hoorde erbij

Ik was al een echt mamaatje van toen ik klein was. Toen ze me vroegen wat ik wilde worden, had het heel vaak iets met kindjes te maken. Toen ik je papa leerde kennen wist ik het zeker, met hem wil ik een toekomst uitbouwen. En voor mij hoorde daar ook snel een kindje bij.

Heel snel zaten wij op een grote roze wolk.  Wij, mama en papa! Wie had dat gedacht... Hoe misselijk ik mij ook voelde, ik genoot van elke seconde want ik had hier zo naar verlangd.

Geen goed nieuws

En dan de 12-weken echo, ik zat vol verlangen in de wachtzaal. Ik had geen bloed verloren en voelde me misselijk, dus alles zou nog tiptop in orde zijn. Tot de dokter wat vreemde grimassen trok. “Ik vrees dat ik geen goed nieuws heb, ik zie geen hartje meer kloppen”.

Daar zat ik dan, alsof ik plots in een waas leefde. Ik hoorde hem enkel nog op de achtergrond praten. Hoe kon ik nu een miskraam hebben?! Ik voelde mij zwanger, lette op alles, en toch...

Het was hard om de stap te zetten

Ik besliste om zelf alles te ondergaan. Ik kreeg enkele tabletten mee die ervoor zouden zorgen dat ik een miskraam kreeg. ‘s Avonds zat ik op mijn bed, je kan niet geloven hoe vaak ik twijfelde of ik nu wel die stap ging zetten, want éénmaal ik ermee zou beginnen was het voor echt, kon ik niet meer terug en was alles definitief. Uiteindelijk nam ik de tabletten in en ging slapen.

'S Ochtends was het net alsof er een ballon met een naaldje werd doorprikt. Ik controleerde elk bloedstolsel grondig, ik wou zien of ik je kon terugvinden. En daar stond ik dan, in de badkamer, overal bloed en ferme steken in mijn buik. Nog nooit voelde ik me zo alleen. Ook al had ik veel steun van iedereen. Ik miste jou, een deeltje dat van me werd ontnomen en dat voor altijd zal ontbreken.

Je wou mij ook niet loslaten

Na een weekje mocht ik opnieuw op controle. Ik was er zeker van dat alles gepasseerd was. De dokter deed voor de zekerheid een echo. Helaas zat jij nog steeds bij mij. Alsof je me ook nog niet wou loslaten. Je lichaampje was nochtans helemaal af, armpjes-beentjes. Je lag daar zo mooi. Ik hoopte steeds dat je plots weer zou gaan bewegen maar helaas...

Ik heb me al die tijd zo sterk voorgedaan, ik deed wat van me verwacht werd. Ik ging door en zette een glimlach op. Maar binnenin ga ik heel vaak kapot omdat ik jou zo mis, omdat ik je nooit mocht leren kennen.

Ik denk nog elke dag aan je

Nog dagelijks passeer je in mijn gedachten. Zou jij op Oona geleken hebben? Was jij een jongen of een meisje? We zijn ondertussen heel gelukkig met jouw zusje, het is een schat van een baby. En we weten dat ze een hele mooie beschermengel heeft!

Ik wil graag een hart onder de riem steken bij alle mama’s die dit ooit moesten ondergaan of nu meemaken. Je hoeft je niet te schamen of je verdriet te verdringen, je bent pas sterk als je je gevoelens durft te tonen!

 

Chiara